تماشاچی با شور و حرارت در سکوهای ورزشگاه آزادی فریاد می زد محسن رفت و برگشت. برای قهرمانی و ایستادن بر سکوی اول باید به آینده رفت و به حال برگشت و همه را به خاطره ها سپرد. بچه ها با این شعار قصد داشتند رو به خورشید و آینده روشن گام بردارند و از زمان و سایه خودشون جلوتر و بزرگتر فکر کنند تا رویای قهرمانی که منتظرش بودند اتفاق بیفته و دیگر دوست نداشتن به گذشته و پشت به خورشید و بدنبال سایه سیاه، در سراب جشن قهرمانی بمانند تا که شاید اشتباهاتشون رو جبران کنند. من آنجا متوجه شده بودم که پیکان حرکت و زمان پیشرفتشون رو باید با سرعت نور سنجید و تلاش و انژری کندتر از زمان رو، عقب گرد و به قهقرا رفتن و به معنای داوطلب شدن برای یک سفر بی بازگشت معنا کرد. من آنجا از بچه ها یاد گرفتم پیش رفتن و قهرمانی، فریاد و حرکت و زحمتی است برای اثبات توانایی و فعلیت استعداد ها که با برگشت و برکت و رحمت در زمین سبز رقابت و رفاقت حس و انگیزه موفقیت را به ما هدیه می کند.
