وقتی حرف از اعتیاد میاد، همه ذهنا میره سمت سیگار. میره سمت مواد مخدر.
ایا اعتیاد فقط سیگاره؟
ب نظرم سیگار یکی از احمقانه ترین و ساده ترین شکل اعتیاده که بخاطر هیچی شکل میگیره.
سیگار ب نظرم حال به هم زن ترین توع اعتیاده مخصوصا با سیگار های فیک بد مزه و بد بوی بهمن ایرانی.
اول بریم سراغ انواع اعتیاد ها:
1) سیگار
2) کراک و شیشه و...
3) پ*ورن و خود ا*رضایی
4) قهوه
5) موبایل (اینستاگرام و یوتیوب)
6) بازی
7) ورزش
8) ...
حتما الان میگید چه جالب همه این ها هم اعتیاد دارن. آره دارن. اعتیاد انواع و اقسام دارن و درجه های مختلفی دارن. بعضی ها خوبن بعضی ها بد. بعضی ها اثراتش کوتاه مدته بعضی ها بلند مدت.
مثلا سیگار بسته به میزان مصرف، تاثیراتشو نشون میده. اما بالاخره اثراتی مثل افتادن دندود ها، زرد شدن دندون ها، نابود شدن ریه ها و کم شدن حجمشون. ضعف بدن و سرطان و ...
شاید الان یکی بیاد بگه پدر بزرگ من 80 سالشه هرروزم سیگار میکشه. این شد دلیل؟ چرا دلایل احمقانه برای خودتون میارید؟ فقط جنبه زنده بودن رو نگاه میکنی؟؟ اگه بگیم زنده، کسایی هم که زندگی نباتی دارن زندن. اما آیا این زندگی خوبیه؟ قطعا نه. بنابراین اگه بگیم کسی که 80 سالشه و سیگار میکشه و سالمه، میشه گفت سالم و زندگی خوبی داره؟ قطعا نه. چرا؟ چون وقتی در جمعی حاضر میشه بوی تعفن سیگار آدم هارو ازش دور میکنه. وقتی وقت ورز ش میشه نفس نفس میزنه و بخاطر کمبود اکسیژن رسانی به بدن چشم ها سیاهی میره، وقتی سیگار همراهش نباشه بدن درد میگیره و کلی هزینه هم برای این اعتیادش خرج میکنه.
نمیگم من با خرج نکردن برای سیگار بنز خریدم، اما حد اقل آب میوه طبیعی خریدم یا بجای سیگار کفش ورزشی چند میلیونی گرفتم و با لذت بیشتر ورزش میکنم.
حالا بریم سراغ درجه های مختلف اعتیاد.
ب نظر من عامل اصلی اعتیاد، دوپامینه. (هرچند جنبه های علمی مختلفی وجود داره، اما من فقط به اصلی ترین عامل فکر میکنم).
دوپامین خیلی مهمه. یکی از مهم ترین انتقال دهنده های عصبی هست. چیزی که وقتی احساس خوبی پیدا میکنیم، در واقع داریم دوپامین ترشح میشه.
مغز دنبال گرفتن پاداشه. هر چه بیشتر، اعتیاد به اون کار بیشتر.
مغز میزان مشخصی در حالت عادی دوپامین ترشح میکنه و باعث میشه مثلا ما ازدیدن و بوییدن گل لذت ببریم. اما اگه چیزی باشه که بیشتر دوپامین ترشح کنه، مغز اونو بیشتر دوست داره و دیگه اون بوییدن گل که مقدار کمتری رو ترشح میکنه و نا دیده میگیره و دیگه بهش حسی نداره. بنابراین وقتی سیگار میکشیم، وقتی مواد میکشیم، وقتی میریم توی انستا فیلم میبینیم، مقدار قابل توجهی دوپامین ترشح، و مغز بهش علاقه مند میشه و وقتی به خودمون میایم میبینیم زمان بسیار زیادی رو در اینستاگرام گذروندیم.
یادتونه قبلا که بچه بودیم، چقدر زمان دیر میگذشت؟ و الان انقدر زود میگذره. حتما این سوال براتون پیش اومده و جوابی براش نداریم. اما من میگم، دلیل گوشی های هوشمند و اینترنته.
قبلا انقدر وسایل سرگرمی نبود که درش غرق بشیم اما الان،وقتی میریم توی اینستاگرم، بعد از ساعت ها میایم بیرون، وقتی تلویزیون میبینیم با سریالی مثل جومونگ، یک ساعت بعد میایم بیرون و بعد ازینکه بیرون اومدیم تازه شروع میکنیم به فکر کردن راجعه بهش. حالا وقتی میگیم چرا کتاب نمیخونی، چرا تخصص بدست نمیاری، چرا ادامه تحصیل نمیدی، میگی وقت ندارم.
بریم سر اصل مطلب، اعتیاد.
سیگار یکی از اعتیاد های بلند مدته. اما بعضی از اعتیاد ها هست که تاثیرات بشدت مخربی رو در کوتاه مدت ایجاد میکنه.
ب نظرم بد ترین نوع اعتیاد، اعتیاد به ایناس:
1) اعتیاد به مواد مخدر (شیشه و حشیش و کراک و ...)
2) اعتیاد به پ*ورن.
اعتاید به این موارد باعث انفجار دوپامین در مغز میشه و از حالت عادی خارجش میکنه. مغز به هیچ عنوان همچین حجم دوپامینی رو بصورت عادی ترشح نمیکنه و اگر این اتفاق بیفته، مغز کارکرد عادیشو تغییر و تاثیرات مخربی رو نمایان میکنه. تحقیقات نشون داده، این دو نوع اعتیاد، به شدت مغز رو تخریب و باعث عوارضی ماننده عوارض زیر میشه:
اعتیاد به مواد مخدر کاملا مشخصه و همه جای دنیا باهاش مبارزه میکنن تا ازش جلوگیری بشه. اما ...
اما..
شنیدین که میگن با پنبه سر میبرن؟
مواد مخدر خود شمشیره که از جلو بسته میشه، اما پ*ورن پنبه ایه که بدون اینکه متوجه بشی جوری سرتو میبره که بعد سالیان سال متوجش میشی.
چطور؟
متاسفانه اینجور فیلم ها و تصاویر، خیلی خیلی خیلی راحت قابل دسترسه، مخصوصا از وقتی تلگرام فیتر و باعث شد هر احد و ناسی فیلتر شکن نصب کنه. اینطوری با زدن چهار حرف، وارد سایتی میشی که زندگی رو نابود میکنه. بدی این نوع اعتیاد اینه، در کشور ما هیچ توجهی بهش نمیشه و وقتی صحبتش میشه همه خجالت میکشیم مطرحش کنیم و وقتی هم مطرح میشه ما به عنواع یک ادمی که مشکل اخلاقی داریم شناخته میشیم و مردم ازمون بدشون میاد. در صورتی که نمیدونین در مدارس کشور مثل آب خوردن داره دست ب دست میشه و چون آگاهی ازش وجود نداره، متاسفانه بچه های بشدت بهش معتاد میشن و سالیان سال ادامه پیدا میکنه.
مشکل اینه، در مدارس اگه بگی اینارو نمیخوام ببینیم بهت میگن امل. میگن عقب مونده. و یه چیز بال کلاس حساب میشه. در صورتی ک نمیدونین با دیدنش چه بلایی سر مغز میاد. وقتی این جور فیلم هارو میبینیم، مغز شروع میکنه به ترشح کردن میزان خیلی زیادی دوپامین، و بعد هم حتما به خود ا*رضایی منجر میشه. و این چرخه ادامه پیدا میکنه و میکنه و میکنه تا مغز از کارکرد عادیش فاصله گرفته، و مشکلاتی نظیر عدم تمرکز، کم سو شدن چشم، تغییر فیزیولوژی بدن (که من فرد معتاد رو ببینیم مثل اب خوردن میفهمم اعتیاد داره)، تنها شدن، ترسو شدن، و... پیدا میکنن. متاسفانه آموزشی راجع به این موضوع در این کشور من ندیدم و تنها چیزی که میشه دید، اینه که میگن نکن، نبین و تامام. فکر میکنن همینجوری الکیه. خلاصه اینو میخوام بگم، خیلی بحث گسترده ای داره و روش های ترک جالبی هم داره که اصلا اصلا اصلا راحت نیست.
خیلی ها از 10 سالگی شروع و الان 30 سالشه و ب جرعت میتونم بگم طی این 20 سال هفته ای 5 باز اینکارو میکنه و دیگه جونی ازش نمونده.
مهم ترین معایب این کار اینه که اعتماد به نفس و عزت نفس رو بشدت تخریب میکنه و همین هم باعث تنها شدنشون میشه جوری که در هیج گروهی جای نداره. میدونید چرا؟ چون هر بار که میخواد انجام بده، مغزش میگه اخرین باره دیگه. همین آخرین بار هر بار تکرار و تعهدی که به خودش داده رو زیر پا میذاره. میگه قسم میخورم این آخرین باره، قول میدم، به جون خودم، ب جون فلان کس قسم میخورم اخرین باره، و الان 20 سال گذشته و ن روی قولش واستاده، نه قسمشو تعهدی نداره و همین هم باعث شده هیچ عزت نفسی براش نمونه، که ب مرور زمان از خودش متنفر میشه، دید خیلی بدی نسبت به خانم ها پیدا میکنه و میگه از دخترا متنفرم، میگه من آدم بد بختیم، و ... . اینجور ادما، هیج وقتی به هیچ دستاورد مهمی نمیرسن، چرا؟ چون نمیتونن. انرژی ندارن. نیروی ج*نسی که اینا مثل آب خوردن میریزن بیرون، باعث زندگیه. چرا میگن مایع حیات؟ چون فقط در بحث رابطه ج*نسی و زاد و ولد کاربرد نداره بلکه همین انرژیه که کامپیوتر رو ساخته، تکنولوژی رو توسعه داده و قدرت آفریده.
بحثی وجود داره به اسم استحاله. در کتاب بیندیشید و ثروتمند شوید، یک فصل راجع بهش صحبت شده و میگه همین انرژی ثروت می آفرینه.
اما راه حل چیه؟ چطوری ترک کنیم؟
اصلا راحت نیست. کمپین هایی تشکیل شده به اسم No fabwarries ک یک سری دورهمی های هست که معتادین دور هم درحال ترک هستن. یک سری عاداتی رو جایگزین میکنن و هرروز ثبت میکنن تا انگیزه ای باشه برای ترک. با خود آگاهی از فعالیت های مثبت و جاگزین مثلا خوندن کتاب، مثل ثبت ورزش روزانه و شکر گزاری که باعث میشه بتونیم راحت تر ترک کنیم. ترک این اعتیاد، 30 روز زمان نیاز داره تا دوپامین رو در حالت عادی ترشح کنه، و بعد 90 روز زمان نیازه تا مغز خودشو از فیلم ها و مشکلات این اعتاید پاک و ریکاوری کنه و از این تایم به بعد مغز حالت عادیشو بر میگردونه که باید بازم مراقب بود بر نگرده، چون یک عادتی که برگشتن بهش خیلی خیلی راحته. چون عادت جدید مثل ورزش رو 90 روزه شروع کردی، اما اعتیاد به این داستان رو 20 سال.
امیدوارم با مختصر توضیحاتم کمکی کرده باشم برای بحث اعتیاد. این بحث خیلی علمیه و جنبه های زیادی داره و کتاب ها مقاله راجعه بهش وجود داره که من فقط جز ناچیزی ازش گفتم.
اگه سوالی داشتید میتونید بپرسید تا جواب بدم.
روز خوش
