عقاید؟ اصلا عقیده چی هست؟؟؟؟
عقاید یک سری گفته ها و شنیده هایی که اول از هم بزرگتر ها، بعد اطرافیان و دوستان و آشنایان و ... به خورد مغز ما میدن. مغز هم هر چی بهش بدی قبول میکنه. مخصوصا زمانی که مثل یک لیوان خالی از آبه. با هر چی که دلشون بخوان پرش میکنن.
اما آیا ما حق نداریم عقاید خودمون رو داشته باشیم؟؟؟
ما به مرور زمان وارد اجتماع میشیم، اه آدم های زیادی مراوده میکنیم، کتاب های زیادی میخونیم (البته تو ایران کتاب خون خیلی نداریم) و عقایدمون رو جهت میدیم.
به نظرم عقاید به دو طریق جهت دهی میشه:
1) عقاید ما برایند 3 نفر نزدیک ترین آدم هایی هست که کنارمونن.
2) کتاب هایی که میخونیم.
البته که نمیشه تاثیر فیلم و سریال هم نادیده گرفت.
در کل، بالاخره عقاید شکل میگیره. یکی عاشق تتلو میشه و اونو الگو قرار میده (ک ب نظر من صداش عالیه و عاشق بعضی آهنگاشم اما به هیچ عنوان نمیتونه یک الگو باشه چون مشکلات شخصیتی داره، البته اگ از نظر موفقیت در جایگاه اجتماعی در نظر بگیریم، تونسته بخاطر داشتن هدف و استمرار یک آدم موفق در این زمینه باشه). و یکی هم مذهبی میشه، یکی هم بی دین.
اینو میخوام بگم، هر کسی بنا به شرایطی عقایدش شکل میگیره. اما خیلی از خانواده ها هستن، میگن یا عقیده ای که من میگم رو باس داشته باشی یا اینکه اق ت میکنم. یعنی چی اصلا؟؟؟
این که من عقاید خودم رو دارم جرمه؟؟ آیا قراره بخاطر عقایدی که دارم بندازنم تو آتیش بسوزم؟؟؟
به نظرم باید به عقاید احترام گذاشت. یکی بی دینه، یکی مثلا مومن. یکی خدارو با نماز می پرسته، یکی به یک طریق دیگه. اما این زمانی محقق میشه که عقاید رو به دیگران تحمیل نکنیم. وقتی میای میگی یا دین اسلام رو قبول داری یا نداری. اگه نداری میری جهنم اگه داری میری بهشت. انگار جهنم انقد جا داره 70 میلیارد آدمو توش بسوزونن فقط شما چند میلیون نفر جاتون تو بهشت خوبه.
اینجاس که من میام و عقایدشونو میبرم زیر سوال. البته که نمیخوام به هیچ وجه هیچ دینی رو زیر سوال ببرم، اما باید قبول کنیم هر کسی عقیده خاص خودشو داره چون با آدم های متفاوتی در ارتباط بودیم و کتاب های مختلفی خوندیم.
اینو میخوام بگم، من عقاید خودمو دارم. اینکه خانواده بیاد بگه من متاسفم برای خودم که تمام زحماتم بباد رفته چون تو عقیده منو قبول نداری، اصلا برام قابل درک نیست.
نمیتونم خیلی مختصر منظورمو برسونم چون خیلی پیچیدس، اما تمام حرف من اینه، به عقاید من احترام بذارید تا بهتون احترام بذارم. وگرنه منم عقایدتونو زیر سوال میبرم. حالا این شمایی که نمیتونی از زیر علامت سوال درش بیاری و مجبوری به قدرت بازوت متوصل بشی یا صداتو بلند کنی تا کلا بذاری بری از پیشم تا ازین سوالا نپرسم.
ما انسانیم، ما باید بپرسیم. ما باید تحقیق کنیم. چون مغز ما برای همین ساخته شده. مغز جستجو گر. اصلا برای همین اشرف مخلوقاتیم. چرا خودمونو رو باید عقاید محدود دیگران محدود کنیم.؟؟؟؟ چون بابام میگه این درسته یعنی درسته. ب نظرم من اصلا اینطور نیست. من میگم میگی درسته؟ چرا؟ چرا درسته؟ دلیل بیار. اگه نه قابل قبول من نیست.
به نظرم درست و غلط دو نوع هستن.
درست نسبی و مطلق
غلط نسبی و مطلق
درست نسبی یعنی چیزی که از نظر بعضی ها درسته و از نظر بعضی ها غلط. مثلا: یه هم خدمتی داشتم که بی سواد بود و از روستایی اومده بود. میومد و پول مردم رو بر میداشت و میرفت خرید میکرد. میگفتیم که اینکار حرامه و دزدی حساب میشه، میگفت نه اگه خوراکی برداری دزدی حساب میشه اما برداشتن پول دیگران دزدی نیست. تعریف اون از درست و خوب با تعریف من متفاوت بود.
اما درست مطلق چیه؟ درست مطلق یعنی دزدی غلطه. ورزش خوبه. چیزی که تمام دنیا باور دارن درسته و غلطه. اگرم کسی بگه ورزش اشتباهه احمقه. کسی که بگه دزدی درسته بیماری روانی داره و یا عادت کرده به دزدی چون جدو آبادش دزد بودن. با این حال خودش هم قبول داره غلطه اما به دلایلی انجامش میده.
اها یادم باشه راجعه به کار و اینکه میگن کار نیست و لیسانس بیکار و اینا بنویسم.
خلاصه حرفم اینه، عقاید بر اساس درست و غلط نسبی پایه گزاری میشه و میشه عوض بشه. اما هر چقدر سن بالا تر میره و اطلاعات بیشتری وارد ذهن میکنیم، سخت تر میشه تغییرش داد. اما بازم نسبیه و ما در طی زمان چندین بار عقایدمون رو تغییر میدیم.
حالا یکی میاد میگه کسی که عقیدش رو عوض میکنه آدم ضعیفیه. ب نظرم کسی که امروز یه عقیده ای داره فردا صبح حرفشو پس میگیره، کاملا آدم ضعیفیه. اما کسی که عقیده ای داره و سال ها پاش وای میسته و بعد کلی مطالعه و تحقیق عقیدشو عوض میکنه، اون آدم قوی و با منطقیه.
من عقیده ای دارم و انتظار دارم بهش احترام بذارید. اینم بگم من عقایدم رو از سر راه نیاوردم که به راحتی بدم بره و ب سختی پاش واستادم. هر اتفاقی هم بیفته برای خوشحالی کسی، عقیدم رو عوض نمیکنم. قول میدم.
