به سوی عشق

هر دل به سوی دوست راهی دارد و بس

این راز در آن قلب جاهی دارد و بس

هر دیده که از عشق او روشن شود

در سینه چو خاویژ تبی دارد و بس

دردی که ز مهرش به دلم جا خوش کرد

در خویش ز عشقش دوایی دارد و بس

گر سوختم از شوق رخ یار همه‌شب

این سوز دلم ناله‌ی نی دارد و بس

دل گر به سر کوی وصالش برسد

در حسرت او یک پناهی دارد و بس

هر کس که به معشوق ز جان راه یافت

در مرگ، ز عشقش حیاتی دارد و بس