یادداشت | سامان اسماعیلی
پارسال در همین روزها، برای اولین بار اسم نشریهٔ «دردانشکده» را از گوشه‌وکنار دانشکده شنیدیم و به سوال بالا برخوردیم؛ البته جواب مشخصی برای قسمت اول آن پیدا نکردیم. آن اوایل برایمان همه چیز گنگ و نامشخص بود. با پشت سر گذاشتن روزهای سینوسی در نشریه و تلاش برای دوباره فعال‌کردن آن، سعی کردیم جوابی هم برای این سوال خود پیدا کنیم.
در نگاه اول، به نظر می‌آید نویسندگان یک نشریهٔ دانشجویی رنج مشکلی یا کمبود چیزی را در اطراف خود حس کرده‌اند که سعی می‌کنند با نوشتن، مشکلات را بیان کنند و وضعیت را بهبود دهند؛ اما از آنجایی که نویسندگانی حرفه‌ای نیستند، احتمالاً نوشته‌های آن‌ها نه تنها از نظر ادبی، محتوایی و نحوهٔ استدلال‌کردن از سطح بالایی برخوردار نیست، بلکه به دلیل دانشجوبودن، ضعف‌های علمی نیز شامل آن‌ها می‌شود. در نهایت با همین پیش‌فرض، افرادی که قصد خواندن محتوایی را دارند، به سراغ منابع سطح بالای خارج دانشگاهی می‌روند تا متونی باکیفیت‌تر را دنبال کنند. اما آیا واقعا چنین توصیفی از نشریهٔ دانشجویی، درست است؟
این نگاه، این نکتۀ مهمی را در نظر نمی‌گیرد که نشریهٔ دانشجویی نه مکانی برای تولید علم است، نه جایی برای چاپ یادداشت‌ها برای فرهیختگان یک جامعه.
قبل از هر چیز، نشریه مکانی است برای آموختن کار گروهی و سپس مکانی برای اندیشیدن پیرامون موضوعات مختلف، استدلال‌آوردن، به چالش کشیدن فرد مقابل، اشتراک‌گذاری تجارب شخصی، پرداختن به مسائل دانشجویی، بازخوردگرفتن و در نهایت، دغدغه‌مند‌شدن نسبت به محیط پیرامون.
کار نشریه، خوب اندیشیدن و خوب نوشتن را یاد می‌دهد و فرصتی برای دانشجویان است تا ایده‌های خود را بنویسند و به آن‌ها بپردازند. یادگیری روایت مؤثر دیدگاه خود، توانایی ارزشمندی است که نشریه به عنوان تنها نهاد موجود در دانشگاه با ساختاری تماماً دانشجویی، بهترین محیط برای ایجاد این توانایی در افراد است.
علاوه بر نویسندگان و همکاران نشریه، دانشجویان دیگر و مخاطبین نشریه از فواید آن بی‌نصیب نخواهند ماند. مخاطبان با یادداشت‌ها و مطالبی روبه‌رو خواهند بود که برخلاف متن‌های تخصصی و پیچیدهٔ مطبوعات و روزنامه‌ها، درک بهتری از آن‌ها دارند. می‌توانند به نویسندهٔ متن بازخورد بدهند و با هم ارتباط مستقیم داشته باشند تا در کنار یادگیری گفت‌و‌گو، به نتیجهٔ مشترک نزدیک شوند و مسئله‌ای را یاد بگیرند.
ما اینجا، یعنی در نشریهٔ دردانشکده، برای تحقق اهداف گفته‌شده تلاش می‌کنیم و سعی می‌کنیم پل ارتباطی‌ای بین دانشجویان و اساتید و هیئت‌رئیسه برقرار کنیم و شرایط دانشکده را بهبود ببخشیم. البته ما خودمان را در چارچوب دانشکده و اتفاقات مربوط به آن محدود نمی‌کنیم و در صورت لزوم دربارهٔ موضوعات روز مختلف دانشگاه و جامعه فکر می‌کنیم، بحث می‌کنیم، می‌نویسیم و بازخورد می‌گیریم.
