به قلم سید علیرضا معزّی
تار و پودم شد عجین با مهر جاویدان، علی
ذکر هر روز و شبم، تنها بُوَد جانان، علی
از سعادت گشته مهمان شعر من را بوتراب
ای جهان از خلقتت، مبهوت و بس حیران، علی
از ازل، میخانه ای در کوی ما شد برقرار
شیعه باشد از کرم، بر باده ات مهمان، علی
یاعلی گویان، عبادت می کنم از کودکی
عاشقی شد شرطِ جنّت بر مسلمانان، علی
بست آذین آسمان را، «لافَتیٰ إلّا عَلی»
دیده گر عالَم ببیند، نقشِ هر سامان، علی
سوره ها چون مؤمنون، خَیرُ البَرِیَّه! وصف توست
کبریا کرده تجلی در مهِ تابان، علی
آیتِ عُظمیٰ، امام جنّ و إنس و هر مَلَک
فاتح خیبر، به کلّ اولیا سلطان، علی
ارزشت هرگز نفهمیدم ولی آگه شدم
در رهت خَیْرُ النِّسا شد چون گلی بی جان، علی
گر که مولا پیش زهرا شد خجل دنیا چه سود؟
این حکایت های غمگین را دهد پایان، علی
می شود سیراب، جانم از «أنَا الْمَهدیِ» او
ذوالفقارت می شود بر غاصبان، میزان، علی
غم ندارم در قیامت، چون که اربابم علی ست
هر که آید سوی او گیرد سرش دامان، علی
این ارادت نامه را هم از «رضایت» کن قبول
چشم شاعر خیره مانده بر در ایوان، علی
