یکی از این اینفلوئنسراست . روانشناسش کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید رو بهش معرفی کرده، اونم تو دوره درمان طرحوارست مثل من . امشب یه پرسش و پاسخ گذاشته یود با این مضمون
چقدر ایثار دارید و تا چه حد این ایثار خوب هست؟
یکی یه جوابی داد که به حرف روانشناس من نزدیک بود، نوشته بود چیزی به نام ایثارگری وجود نداره، انسان هرکاری می کنه برای بقای خودش هست، فقط درکی نسبت به این مسئله نداره.
۲۳ سال . به اندازه عمرم ایثار و فداکاری کردم و بعد عین گاو نُه من شیر ده لگد زدم به همش چون هیچ درکی نداشتم که این کار چیه؟ درسته؟ چرا اینکارو می کنم؟
پری یه عادت بدی داره، علت ناراحتی و اذیت رو به من میده و بعد سعی می کنه با شراکت تو اون غم‌و اذیت من رو ساپورت کنه.
فقط همین هفته وقتی به کاراش نگاه کردم سه مورد دیدم. حرف ها و اتفاقات ناراحت کننده ای که پیش اومده بود و من تو اون لحظه کاری از دستم برنمیومد رو برام گفت و سعی داشت من رو تو شرایط استرس زا بندازه بعد شروع می کرد تف و لعنت به خودش که می خواستم بهت نگم، کاش بت نمی گفتم، نباید تورم ناراحت می کردم ، اینجا در این زمان من همیشه وظیفه خودم می دونستم ناراحت باشم و زجر بکشم. این بار سعی کردم فکر کنم آیا من کاری از دستم برمیاد؟ نه . پس نیازی به ناراحتی نیست. این لحظه جزئی از زمان حاله . می گذره . اجازه بده بگذره . نمی شه گفت ۱۰۰ درصد موفق بودم نه .. ولی زیر ۵۰ درصدم نبود.
حالا حرفم اینه که نصف ری اکشنایی که تو طول روز و تو طول زندگی انجام می دیم دقیقا دلیلش همون مُلک پادشاهیه، به این راحتی نمیشه باهاش مبارزه کرد، ولی یه کتاب هایی ارزشمند و قوی ای مثل این کتاب حداقل کمک می کنه بشناسیشون، یک بار بین ده تا خطای فکری یه مکث کنی و بگی عه این ناشی از همون تله فکری که دچارشم. بهتره فهمیدنش تا نفهمیدنش.
