امروز غزّه‌ای را می‌بینیم که غرق در خون است.
پرنده‌ای که می‌پرد تا آزاد باشد اما دشمن به محض دیدن اون بال‌هایش را می‌زند و زخمی می‌کند.
کودک معصوم، بعد کودک دیگر در خون می‌افتد.
داغ دیدن آنجا فرهنگ شده است، چون ایمان دارند به آزادی خاکی که یک غاصب کودک‌کش سال‌ها از آن‌ها ربوده است.
سیاست‌مداران عدالت‌خواه فریاد هم سر بیاورند، عاملا اصلی این نسل‌کشی آن صدا را خفه می‌کنند. اینجا فقط فریاد داغداران را می‌شنوی و صدای بمب پشت بمب که بشریت را می‌هراساند، مردم غزه جای خود. بمب‌هایی که سبب می‌شود کودک بی‌گناه بلرزد.
اگر این نسل وجود جنایتکارانی مثل هیلتر را به خود ندید، خونخواری مثل نتانیاهو و دیگر غاصبان صهیونیست را به خود دیده است.
اگر چنگ انداخته‌اند بر خانه‌های این مردم نجیب، اگر صدای خندهّ کودکان را با بمب خفه کرده‌اند. امّا از خاک سرزمین قدس فریاد رهایی به گوش می‌رسد.
طنین آن پیروزی که به مقاومان وعده داده شده از جانب خدای قدس، به گوش می‌رسد. قدس تنها نیست. دل تمام آزادی‌خواهان برای رهایی تو از چنگ کودک‌کشان اسرائیل می‌تپد.
ای فلسطین مقاوم، تو آزاده‌ای و رها خواهی شد، ان‌شاء الله.
(این متن در ۲۱ آبان ۱۴۰۲ شمسی نوشته شده، در تاریخی که ظرف مدت یک ماه رژیم صهیونیستی کودک‌کش بیش‌از ده‌هزار نفر از مردم بی‌گناه غزه را به شکل فجیع در سکوت دولت‌های حامی تروریست به شهادت رساند)
