همه ما چهار مزه اصلی رو می‌شناسیم: شوری، شیرینی، تلخی و ترشی. اما آیا می‌دونستین یه مزه پنجمی هم وجود داره به نام «اومامی»؟
در واقع این مزه همیشه وجود داشته اما در سال ۱۹۰۸ توسط یک شیمیدان ژاپنی به نام کیکونائه آکدا شناسایی شد.
کیکونائه شیمیدان و عاشق غذا بود، و زمانی که داشت از یه کاسه سوپ جلبکش لذت می‌برد، متوجه یه مزه مطبوعی شد که با چهار طعم اصلی دیگه کاملا فرق می‌کرد. به همین خاطر تصمیم به آزمایش بیشتر روی این موضوع می‌گیره.
اون متوجه شد که این مزه مربوط به ماده‌ای هست به اسم «گلوتامات». وقتی یه غذایی مثل پنیر، کهنه میشه و یا گوشت پخته میشه، پروتئین‌هاش تجزیه میشن. یکی از مولکول‌هایی که در اثر این تجزیه ایجاد میشه همین گلوتاماته که مسئول طعم اومامی هست.
«اومامی» در زبان ژاپنی به معنی «طعم لذیذ و خوشمزه» هست. تعریف مزه اومامی یه مقدار سخته ولی برای درک بهتر مزه‌ای شبیه عصاره گوشت و پنیر مونده رو در نظر بگیرین.
استیک، برگر، غذاهای دریایی، پنیر پارمزان و قارچ همگی حاوی طعم اومامی هستند. گوجه‌فرنگی به خصوص نوع رسیده اون سرشار از اومامی هست و به همین دلیل کچاپ ترکیب خوبی با ساندویچ‌های برگر محسوب میشه. در شرق آسیا منبع اصلی اومامی سویا سس است که در آشپزی روزانه مدام ازش استفاده میشه.
از مشخصات مزه اومامی اینه که در کل زبان احساس میشه، از مزه‌های دیگه موندگارتره و باعث آب افتادن دهان میشه و همینطور طعم‌های دیگه رو بهبود میده.
در پست‌های بعدی در مورد این مزه کمتر شناخته شده بیشتر براتون توضیح میدیم. آیا تا به حال چیزی در مورد اومامی شنیده بودین؟
