افسردگی در واقع یک اختلال شایع است که در جوامع امروز بسیار دیده می شود. وقتی فردی مبتلا به افسردگی است، زندگی او کاملا برهم می ریزد و همواره احساسات منفی مانند غم، استرس، نا امیدی و مواردی از این قبیل به سراغ او می آید. افسردگی می تواند به طور کلی عملکرد یک فرد را تحت تاثیر قرار دهد و منجر به مختل شدن زندگی وی گردد. در صورتی که علائم افسردگی در فرد بیش از دو هفته ادامه پیدا کند، بهتر است که از یک روانپزشک کمک گرفته شود. چیزی که در این بیماری حائز اهمیت است اینه که افراد مبتلا به افسردگی باید بدانند که این علائم تنها ناشی از بیماری روحی آنها است و منشا واقعی ندارد. زمانی که بدانید منشا این ناامیدی ها و این احساسات چیست می توانید راحتتر بر آنها غلبه کنید. ما در این مقاله قصد داریم درباره افسردگی، انواع آن، علائم و درمان آن اطلاعاتی را در اختیار شما خوانندگان عزیز قرار دهیم. با ما همراه باشید.
در حقیقت، افسردگی یک بیماری جدی پزشکی است که در جوامع مدرن امروزی بسیار شیوع پیدا کرده است. این بیماری باعث می شود که فرد دائما احساسات منفی و ناراحت کننده ای داشته باشد. خوشبختانه این بیماری روحی قابل درمان است. زمانی که فرد دچار افسردگی می شود علاقه اش را نسبتا به انجام بسیاری از کارها از دست می دهد. این می تواند منجر به انواع مشکلات عاطفی و جسمی شود و می تواند توانایی فرد در انجام کارها در محل کار و منزل کاهش دهد. افسردگی علائم مختلفی دارد و برخی از علائم آن ضعیف و برخی دیگر قوی هستند. از شایع ترین علائم افسردگی می توان به احساس غمگینی یا داشتن خلق و خوی افسرده، از دست دادن علاقه یا لذت به فعالیت هایی که زمانی لذت بخش بودند، تغییرات در اشتها - کاهش یا افزایش وزن بی ارتباط با رژیم غذایی، مشکل در خوابیدن، احساس بی ارزشی یا گناه، عدم تمرکز و افکار مرگ یا خودکشی اشاره کرد. فرد مبتلا به افسردگی باید حداقل این علائم را به مدت دو هفته داشته باشد.
همچنین، شرایط پزشکی (به عنوان مثال، مشکلات تیروئید، تومور مغزی یا کمبود ویتامین) می تواند علائم افسردگی را به همراه داشته باشد. بنابراین این مسئله حائز اهمیت است که علل پزشکی آن را مشخص نمایید. افسردگی در هر سال از هر 15 فرد بالغ یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین از هر شش نفر یک نفر در طول دوره زندگی خود افسردگی را تجربه می کند. افسردگی ممکن است در هر زمانی اتفاق بیفتد اما به طور کلی، نخستین بار خودش را در اواخر نوجوانی تا اواسط 20 سالگی نشان می دهد.
افسردگی در زنان بیشتر از مردان است. برخی از مطالعات نشان داده اند که یک سوم زنان در طول زندگی خود یک دوره افسردگی اساسی را تجربه می کنند. همچنین در صورتی که بستگان درجه یک شما دچار بیماری افسردگی هستند، احتمال اینکه شما هم دچار افسردگی شوید بسیار بالا است.
مرگ یکی از عزیزان، از دست دادن شغل یا پایان دادن به یک رابطه تجربیاتی هستند که تحمل آن برای فرد دشوار است. طبیعی است که در واکنش به چنین وقایعی فرد احساس غم و اندوه می کند. کسانی که تجربه از دست دادن یکی از عزیزانشان را دارند، اغلب ممکن است خود را "افسرده" توصیف کنند. اما غمگین بودن با افسردگی فرق دارد. روند سوگواری برای هر فردی طبیعی و منحصر به فرد است و ممکن است برخی از ویژگی های افسردگی را به همراه داشته باشد. هم غم و هم افسردگی ممکن است شامل غم و اندوه شدید و کناره گیری از فعالیت های معمولی باشد. آنها همچنین از جنبه های مهم متفاوت هستند.
در غم و اندوه، احساسات دردناک به صورت موجی ظاهر می شوند که اغلب با خاطرات مثبت متوفی آمیخته می شوند. در افسردگی شدید، خلق و خو و/یا علاقه (لذت) برای بیشتر دو هفته کاهش می یابد. در غم و اندوه معمولاً عزت نفس حفظ می شود. در افسردگی شدید، احساس بی ارزشی و نفرت از خود رایج است. در اندوه، هنگام فکر کردن یا خیال پردازی درباره "پیوستن" به عزیز متوفی ممکن است افکار مرگ ظاهر شوند. در افسردگی شدید، افکار به دلیل احساس بی ارزشی یا عدم لیاقت زندگی یا ناتوانی در کنار آمدن با درد افسردگی، بر پایان دادن به زندگی متمرکز می شوند.
غم و اندوه و افسردگی می توانند با هم وجود داشته باشند برای برخی افراد، مرگ یکی از عزیزان، از دست دادن شغل یا قربانی یک حمله فیزیکی یا یک فاجعه بزرگ می تواند منجر به افسردگی شود. زمانی که غم و اندوه و افسردگی همزمان اتفاق بیفتند، میزان اندوه شدیدتر است و بیشتر طول می کشد. تمایز بین غم و اندوه و افسردگی بسیار حائز اهمیت است و می تواند به افراد در دریافت کمک، حمایت یا درمان مورد نیاز کمک کند.
در طول یک دوره افسردگی، فرد در بیشتر روز، تقریبا هر روز، حداقل به مدت دو هفته، خلق افسرده (احساس غمگینی، تحریک پذیری، پوچی) یا از دست دادن لذت یا علاقه به فعالیت ها را تجربه می کند. چندین علامت دیگر نیز وجود دارد که ممکن است شامل تمرکز ضعیف، احساس گناه مفرط یا کم ارزش بودن، ناامیدی نسبت به آینده، افکار در مورد مردن یا خودکشی، اختلال در خواب، تغییر در اشتها یا وزن، و احساس خستگی خاص یا پایین بودن انرژی از مهم ترین نشانه های افسردگی به شمار می رود.
در برخی زمینه های فرهنگی، برخی افراد ممکن است تغییرات خلقی خود را با سهولت بیشتری به شکل علائم بدنی (مانند درد، خستگی، ضعف) بیان کنند. با این حال، این علائم فیزیکی به دلیل بیماری دیگری نیست.
در طول یک دوره افسردگی، فرد با مشکلات قابل توجهی در عملکرد شخصی، خانوادگی، اجتماعی، آموزشی، شغلی و/یا سایر زمینه‌های مهم عملکردی مواجه می‌شود. بسته به تعداد و شدت علائم و همچنین تأثیر بر عملکرد فرد، یک دوره افسردگی را می توان به عنوان خفیف، متوسط یا شدید طبقه بندی کرد.
افسردگی می تواند هر کسی را از جمله فردی که به نظر می رسد در شرایط نسبتا ایده آل زندگی می کند تحت تاثیر قرار دهد. چندین عامل در ابتلا به افسردگی نقش دارند که در ادامه به این عوامل اشاره می کنیم.
تغییرات بیوشیمی: برخی مواد شیمیایی در مغز ممکن است به علائم افسردگی کمک کند.
ژنتیکی: افسردگی می تواند در برخی از خانواده ها به صورت ژنتیکی ایجاد گردد. برای مثال، اگر یکی از دوقلوهای همسان افسردگی داشته باشد، دیگری به احتمال 70 درصد در طول زندگی به این بیماری مبتلا می شود.
عوامل شخصیتی: به نظر می رسد افرادی که اعتماد به نفس پایینی دارند، به راحتی تحت فشار استرس قرار می گیرند یا افرادی که عموماً بدبین هستند، بیشتر در معرض افسردگی قرار دارند.
عوامل محیطی: قرار گرفتن مداوم در معرض خشونت، بی توجهی، سوء استفاده یا فقر ممکن است برخی از افراد را در برابر افسردگی آسیب پذیرتر کند.
افسردگی یک بیماری شایع در سرتاسر جهان است که حدود 3.8 درصد از جمعیت جهان به این بیماری مبتلا هستند. از این میزان 5 درصد در میان بزرگسالان و 5.7 درصد میان بزرگسالان بالای 60 سال شیوع دارد. بر اساس آمارها می توان گفت که چیزی حدود 280 میلیون نفر در سراسر جهان از بیماری افسردگی رنج می برند. افسردگی با نوسانات خلقی معمولی و پاسخ های عاطفی کوتاه مدت به چالش های زندگی روزمره متفاوت است. به خصوص زمانی که افسردگی مکرر و با شدت متوسط یا شدید باشد، ممکن است به یک وضعیت سلامتی جدی تبدیل شود. این می تواند باعث شود که فرد مبتلا به شدت رنج بکشد و در محل کار، مدرسه و خانواده عملکرد ضعیفی داشته باشد. در بدترین حالت، افسردگی می تواند منجر به خودکشی شود. سالانه بیش از 700000 نفر به دلیل خودکشی جان خود را از دست می دهند. خودکشی چهارمین عامل مرگ و میر در بین 15 تا 29 سال است.
اگرچه درمان های شناخته شده و موثری برای اختلالات روانی وجود دارد، اما بیش از 75 درصد از مردم در کشورهای با درآمد کم و متوسط هیچ درمانی دریافت نمی کنند. همچنین در بسیاری از کشورها، این بیماری به درستی تشخیص داده نمی شود و اغلب داروهای ضد افسردگی را به افرادی می دهند که این بیماری را ندارند.
ما عادت کرده‌ایم که پزشکان از آزمایش‌های خون خاص یا سایر آزمایش‌های پیچیده آزمایشگاهی برای کمک به تشخیص قطعی استفاده کنند. اما بیشتر آزمایش‌های آزمایشگاهی برای تشخیص افسردگی بسیار مفید نیستند. در واقع، صحبت با بیمار ممکن است مهمترین ابزار تشخیصی پزشک باشد. توصیه این است که پزشکان به طور معمول همه افراد را از نظر افسردگی غربالگری کنند. این غربالگری ممکن است در طول یک ویزیت برای یک بیماری مزمن، در یک ویزیت سالانه سلامتی، یا در طی یک ویزیت بارداری یا پس از زایمان انجام شود.از طرفی زمانی که خود فرد علائم افسردگی ذکر شده را دارد می تواند به یک روانپزشک مراجعه نماید و درباره علائمش با وی صحبت کند.
افسردگی یکی از قابل درمان ترین اختلالات روانی است. بین 80 تا 90 درصد از افراد مبتلا به افسردگی در نهایت به خوبی به درمان پاسخ می دهند. بعد از درمان بسیاری از علائم آنها کاهش پیدا می کند. قبل از تشخیص یا درمان، یک متخصص سلامت باید یک ارزیابی تشخیصی کامل، از جمله مصاحبه و معاینه فیزیکی انجام دهد. در برخی موارد، ممکن است آزمایش خون انجام شود تا اطمینان حاصل شود که افسردگی به دلیل یک وضعیت پزشکی مانند مشکل تیروئید یا کمبود ویتامین نیست. در این ارزیابی، علائم خاص تشخیص داده می شود و تاریخچه پزشکی و خانوادگی و همچنین عوامل فرهنگی و محیطی را با هدف رسیدن به تشخیص و برنامه ریزی یک دوره درمانی بررسی می کند.
بخش شیمی مغز ممکن است در افسردگی افراد نقش داشته باشد و در این حال می توان از آن برای درمان نیز استفاده کرد. به همین دلیل، داروهای ضد افسردگی ممکن است برای کمک به اصلاح ساختار شیمیایی مغز تجویز شوند. این داروها حالت آرام بخش ندارند. این داروها باعث عادت نمی شوند. به طور کلی داروهای ضد افسردگی هیچ اثر محرکی بر افرادی که افسردگی را تجربه نمی کنند ندارند.
داروهای ضدافسردگی ممکن است در یک یا دو هفته اول، باعث شوند که فرد افسرده رو به بهبودی برود. اما تاثیر کامل این داروها حدود دو تا سه ماه بعد از مصرف قابل مشاهده است. اگر بیمار بعد از چند هفته بهبودی کمی داشته باشد یا هیچ بهبودی نداشته باشد، روانپزشک او می تواند دوز دارو را تغییر دهد یا یک داروی ضد افسردگی دیگری را اضافه یا جایگزین کند. در برخی از شرایط ممکن است برخی از داروها بسیار کارآمد باشند. این مسئله حائز اهمیت است که در صورت عدم تاثیر دارو یا بروز عوارض جانبی به پزشک خود اطلاع دهید. روانپزشکان معمولاً توصیه می کنند که بیماران تا شش ماه یا بیشتر پس از بهبود علائم به مصرف دارو ادامه دهند.
روان درمانی یا «گفتار درمانی» گاهی به تنهایی برای درمان افسردگی خفیف مورد استفاده قرار می گیرد. برای افسردگی متوسط تا شدید، روان درمانی اغلب همراه با داروهای ضد افسردگی مورد استفاده قرار می گیرد. درمان شناختی رفتاری (CBT) در درمان افسردگی موثر است. CBT شکلی از درمان است که بر حل مشکل در زمان حال متمرکز است. در حقیقت، CBT به فرد کمک می کند تا تفکر تحریف شده/منفی را با هدف تغییر افکار و رفتارها تشخیص دهد تا به چالش ها به شیوه ای مثبت تر پاسخ دهد.
در روان درمانی ممکن است خود فرد تحت درمان قرار بگیرد. گاهی نیز ممکن است افراد اطراف فرد بیمار تحت درمان قرار بگیرند. به عنوان مثال، خانواده یا زوج درمانی می تواند به حل مسائل در این روابط نزدیک کمک کند. گروه درمانی افراد مبتلا به بیماری های مشابه را در یک محیط حمایتی گرد هم می آورد و می تواند به شرکت کننده کمک کند تا یاد بگیرد که دیگران چگونه با موقعیت های مشابه کنار می آیند. با توجه به شدت افسردگی، درمان ممکن است چند هفته یا بیشتر طول بکشد. در بسیاری از موارد، بهبود قابل توجهی در 10 تا 15 جلسه درمان ایجاد می گردد.
در حقیقت، ECT یک درمان پزشکی است که معمولاً برای بیماران مبتلا به افسردگی بسیار شدید که درمان های دیگر روی اینها اثر نکرده، مورد استفاده قرار می گیرد. این شامل یک تحریک الکتریکی مختصر مغز در زمانی است که بیمار تحت بیهوشی است. یک بیمار به طور معمول دو تا سه بار در هفته و در مجموع 6 تا 12 درمان ECT دریافت می کند. معمولا این درمان توسط تیمی از متخصصان پزشکی آموزش دیده از جمله روانپزشک، متخصص بیهوشی و پرستار یا دستیار پزشک مدیریت می شود. درکل، ECT از دهه 1940 مورد استفاده قرار گرفته است و سالها تحقیق منجر به پیشرفت های عمده و به رسمیت شناختن اثربخشی آن به عنوان یک درمان شده است. اما عمدتا در درمان افسردگی استفاده از ECT آخرین قدم است.
شماری از کارها وجود دارد که افراد می توانند برای کمک به کاهش علائم افسردگی انجام دهند. برای بسیاری از افراد، ورزش منظم به ایجاد احساس مثبت و بهبود خلق و خو کمک می کند. داشتن خواب با کیفیت کافی و به طور منظم، خوردن یک رژیم غذایی سالم و اجتناب از الکل (یک داروی افسردگی) نیز می تواند به کاهش علائم افسردگی کمک کند. افسردگی یک بیماری واقعی است و در این حال فرد می تواند به خود کمک کند. با تشخیص و درمان مناسب، اکثریت قریب به اتفاق افراد مبتلا به افسردگی بر آن غلبه خواهند کرد. اگر علائم افسردگی را تجربه می کنید، اولین گام این است که به یک روانپزشک مراجعه نمایید. در مورد نگرانی های خود صحبت کنید و درخواست ارزیابی کامل کنید. این شروعی برای رسیدگی به نیازهای سلامت روان شماست.
معمولا طول دوره افسردگی بسته به فرد از شش ماه تا هشت ماه متغیر است. در حالی که برخی از افراد ممکن است افسردگی داشته باشند که با مرور زمان از بین برود، برخی دیگر ممکن است در تمام زندگی خود با افسردگی دست و پنجه نرم کنند. همچنین انواع مختلف آن با گذشت زمان از بین می روند و طبیعتاً کوتاه مدت هستند.
افسردگی می تواند افراد در هر سنی از جمله کودکان را تحت تاثیر قرار دهد. اگرچه کودکان به طور طبیعی در حین رشد و تکامل دچار نوسانات خلقی می شوند، اما افسردگی متفاوت است. این اختلال می تواند بر نحوه تعامل کودکان با دوستان و خانواده تأثیر بگذارد. ممکن است آنها را از لذت بردن از مدرسه، ورزش، سرگرمی ها یا سایر فعالیت های عادی دوران کودکی باز دارد. در کودکان، افسردگی و اضطراب اغلب دست به دست هم می دهند. اضطراب یک وضعیت پزشکی است که باعث احساس ترس، وحشت یا نگرانی در مورد موقعیت های روزمره می شود. گاهی اوقات، افسردگی یا اضطراب در کودکان به "درد رشد" تبدیل می شود. اما اگر در مورد سلامت رفتاری یا روانی نگرانی دارید، حتما باید با یک روانپزشک صحبت کنید.
افسردگی و اضطراب از شایع ترین اختلالات روانی در کودکان است. حدود 7 درصد از کودکان 3 تا 17 ساله دارای اضطراب هستند. حدود 3 درصد با افسردگی سروکار دارند. افسردگی و اضطراب در کودکان بزرگتر و نوجوانان بین 12 تا 17 سال بیشتر است. تخمین زده می شود که 3.2 میلیون نوجوان 12 تا 17 ساله در ایالات متحده حداقل یک دوره افسردگی اساسی داشته اند. این عدد 13.3 درصد از جمعیت 12 تا 17 ساله ایالات متحده را تشکیل می دهد. تخمین زده می شود که 31.9 درصد از نوجوانان دارای اختلال اضطراب بوده اند.
نباید به سادگی از بیماری افسردگی عبور کرد. زیرا می تواند بر خانواده ها و به ویژه افراد مبتلا به این اختلال تأثیر بگذارد. این یک بیماری جدی است و در صورت عدم درمان می تواند پیشرفت کند. اگر افسردگی درمان نشود، اغلب می‌تواند منجر به بیماری، مشکلات رفتاری و عاطفی شود که ممکن است بر تمام بخش‌های زندگی فرد مبتلا تأثیر بگذارد.
موارد زیر نمونه هایی از عوارض مرتبط با افسردگی هستند:
امیدواریم که مطالب دکتر آسپرین برایتان مفید بوده باشد. از اینکه همراه ما بودید از شما سپاسگزاریم.
