نوید عباسی

سلام من نوید عباسی هستم، متولد زمستان 1383.. دانش آموز سال دهم هنرستان استارتاپی رکاد، رشته ی تولید و توسعه ی پایگاه داده.

در این مقاله ی کوتاه میخوام در مورد اینکه چطور شد که من رشته ی تولید و توسعه ی پایگاه داده، یا همان برنامه نویسی و سایت سازی را به عنوان هدف شغلی ام انتخاب کردم، صحبت کنم.

حقیقتا من علاقه ای به رشته هایی مثل پزشکی، مهندسی و... نداشتم و در راهنمایی و دبیرستان هم درس هایی مثل زیست، فیزیک، شیمی جزو درس هایی بودند که از خواندنشان لذت نمیبردم. اما همیشه از کامپیوتر و بازی سازی به عنوان سرگرمی مورد علاقم صحبت میکردم و حتی قبل از ورود به رشته ی کامپیوتر بار ها به کمک نرم افزار های مخصوص بازی سازی، سعی در تولید یک بازی کردم. با وجود اینکه به کامپیوتر علاقمند بودم، هیچ وقت به عنوان هدف شغلی بهش نگاه نمیکردم تا اینکه روز انتخاب رشته ام نزدیک و نزدیک تر میشد و من و خانواده ام نگران این بودیم که من بالاخره چه رشته ای را انتخاب کنم تا آینده ی من از لحاظ شغلی تضمین باشه و بدونم که قراره با علاقه در اون رشته پیشرفت کنم. روز ها گذشت تا اینکه پدرم گفت میخواد راجع به این موضوع با ما صحبت کنه و ما همگی در کنار هم نشستیم و شروع به صحبت در مورد رشته و شغل من کردیم. پدرم برام توضیح داد که از اون جایی که من به رشته ی کامپیوتر علاقمندم، میتونم با تلاش و پشتکار به موفقیت های بزرگی برسم و حتی در آینده به همراه خواهرم با خلاقیت دست به اقدام های کاری نوینی بزنیم...بعد از اتمام حرف های پدرم همگی به این نتیجه رسیدیم که بهترین انتخاب، رشته ی کامپیوتر است. بعد از ثبت نام در هنرستان، پدرم برایم یک لپ تاپ خرید تا بتوانم مراحل پیشرفت را راحت تر طی کنم. حالا یک سال از این ماجرا میگذرد و من از انتخاب خود راضی هستم و با انگیزه و پشتکار در این رشته پیش میروم. یادم می آید که برای یادگیری فتوشاپ به کمک خواهرم نیاز داشتم و خیلی از نکات ابتدایی را بلد نبودم اما با پشتکار تونستم به حدی پیشرفت کنم که حالا برای خواهرم قالب و طرح های متفاوت طراحی کنم. کمی بعد از تمرین های زیاد و کار کردن با نرم افزار فتوشاپ در جشنواره ی فردا شرکت کردم...ابتدا برای این جشنواره، بعد از کلی بررسی و تفکر، پسری را طراحی کردم که به خاطر حرف پدر و مادرش مجبور به انتخاب رشته ای که به آن علاقه ای ندارد است، اما بعد از ارسال کردن این عکس متوجه شدم روش کاملا اشتباهی را پیش گرفته بودم...نا امید نشدم و دوباره عکس جدیدی درست کردم. استادانم تایید کردند که تا حداقل مرحله ی استانی پیش خواهم رفت. شرکت کردن در این جشنواره باعث شد یکی از کار هایم که ترکیب یک تفنگ و دسته ی بازی بود، مورد استقبال استادانم قرار بگیره و به پیشرفت من کمک کنه. شرکت در این جشنواره به من کمک کرد تا چیز های جدید و زیادی یاد بگیرم. همچنین همین تازگی به عنوان کارآموز انتخاب شدم و این به من انگیزه ی زیادی داد. حالا که از مراحلی که طی کردم تا به اینجا رسیدم گفتم، وقتشه که از اهداف آیندم بگم. اولین هدف و مهم ترین هدف من ساخت و انتشار یک بازی آنلاین برای موبایل است. این هدفم باعث شده که کلاس های برنامه نویسی مدرسه، کلاس مورد علاقم باشه. هدف دوم من یادگیری دو نرم افزار adobe premiere و after effectsاست، اما نه در سطح حرفه ای، بلکه برای استفاده ی معمول و عادی. سومین هدفم مسلط شدن بر زبان c#و ++ Cبرای ساخت بازی و نرم افزار های اندروید و ویندوز است. چهارمین هدف من این است که از فضا های مجازی مانند اینستاگرام (Instagram) و یوتیوب (youtube) درآمدزایی کنم و پول در آورم. این ها هدف های اصلی من برای سال 1400 بودند. یکی از علایق و سرگرمی های غیر تحصیلیِ من شامل تماشای انیمه است. نه به خاطر خودِ انیمه، بلکه به خاطر درس های که میتونم از این سبک سریال ها بگیرم. سرگرمیِ دیگری که دارم بازی های رایانه ای از جمله apex legends و :Fall guys ultimate knock out و Super smash bros. ultimateاست. یکی دیگر از سرگرمی های من که در واقع یکی از مهارت هایم هم حساب میشود ورزش تنیس روی میز است. من در سال نهم دبیرستان موفق به راهیابی در مسابقات پینگ پنگ ناحیه ی چهار شدم. اگر بخواهم از چشم انداز پنج سال آیندم صحبت کنم، خودم را بازی ساز و برنامه نویسِ نسبتا حرفه ای میبینم که در حال جمع آوری پول برای تاسیس یک شرکت نوپا و کوچک و راه اندازی استارتاپ خودم هستم و در حال کار کردن با یک تیم حرفه ایِ بازی سازی هستم. این ها اهداف، علایق و پیش بینی های من برای آینده ام بودند و امیدوارم با پشتکار به تمام این اهداف برسم.