دوستی داشتم به اسم مهران که تمام دارائییش از دار دنیا خانه ای محقر در پائین شهر بود، هر از گاهی مزاحم تنهایی اش می شدم، همیشه با لبخند می گفت رضا هر "وقت بیایی چای مهمان منی" و من به شوخی می گفتم " تو بالاخره ورشکست می شوی" ، این را که می گفتم خنده تمام صورتش را میگرفت و دندانهای نه چندان تمیزش تا بناگوش پیدا می شد. خنده هایش را خیلی دوست داشتم. آرامشِ بودن در کنارش قبل از رسیدن به در خانه اش آغاز می شد، گویی آن را تا چند خیابان آن بر تر هم پاشیده بود، خانه اش پر بود از کتابهای گوناگون، سالها تاریخ تدریس می کرد و به ادبیات مسلط بود، برایم از تاریخ و ادبیات حرف می زد، یک بیت را می خواند و در موردش حرف می زد، آخرین بیتی که در باره اش برایم حرف زد این بود
" پس تو را هر لحظه مرگ و رجعتی است/ مصطفی فرمود دنیا ساعتی است"
و آن آخرین دیدار ما بود.... شاید می دانست این بار چون برود دیگر برنمی گردد.
مایه خرسندی است اگر به پیج من در اینستا با سرچ dr.dehghani.coaching سر بزنید، اونجا هر هفته دو کتاب خوب خلاصه و خوانش می شود و حرفهایی می زنیم که حالمان خوب شود. لینک رو نگذاشتم چون با قوانین ویرگول مغایرت داره
