کمبود هورمون رشد مانع رشد طبیعی شده شروع بلوغ را به تاخیر می اندازد.غلظت پایین هورمون رشد ممکن است بر اثر تجارب استرس زا حاصل شود.تجویز هورمون رشد به افراد دچار کمبود این هورمون،سبب بهبود کارکرد شناختی و نیز اثرات واضح جسمی می شود.اما شواهد حاکی است کودکانی که به دلیل کمبود هورمون رشد تحت درمان قرار می گیرند،در بزرگسالی انطباق روانی-اجتماعی ضعیفی خواهند داشت.درصد بالایی از بیماران مبتلا به اختلال افسردگکی اساسی و اختلال افسرده خویی(دیس تایمی) ممکن است دچار کمبود هورمون رشد باشند.در برخی بیماران بزرگسال و نابالغ مبتلا به اختلال افسردگی اساسی،ممکن است در حین آزمایش تحمل انسولین،ترشح GHRH کمتر از حد طبیعی باشد که این نقص را ناشی از تغییراتی در مکانیسمهای سروتونرژیک و کولینرژیک می دانند.در بیماران دچار بی اشتهایی عصبی انواعی از ناهنجاریهای هورمون رشد دیده شده است.با این حال هم در اختلال افسردگی اساسی و هم در اختلالات خوردن ممکن است عوامل ثانویه ای نظیر کاهش وزن،مسئول تغییرات هورمونی باشند.البته حداقل در یک مطالعه گزارش شده است که GHRH در بیماران دچار بی اشتهایی عصبی،مصرف غذا را تحریک می کند و در بیماران دچار پراشتهایی عصبی(بولیمیا) سبب کاهش مصرف غذا می شود.تجویز هورمون رشد به مردان مسن،توده چربی بدن،و بنیه بدنی را افزایش می دهد.هورمون رشد در سراسر روز به صورت ضربانی آزاد می شود اما ضربان های آن در ساعات نخست خواب به هم نزدیک ترند.
