این اختلال،اختلالی نادر است.نخستین آشفتگی شخصیتی شدید است که اغلب در دومین سال زندگی بروز پیدا می کند.کودکان در خودمانده از نظر جسمی سالم هستنداما منزوی و گوشه گیر هستندو از تعامل با انسان پرهیز می کنند.با این حال به نظر می رسد که آن ها در تمام مدت متوجه افراد هستند.اغلب آن ها صحبت نمی کنند و هنگامی هم که صحبت می کنند دچار پژواک گویی می شوند.آن ها همچنین اختلال های مختلف دیگری مانند خودتحریکی از خود نشان می دهند،مثلا بشقابی را به دفعات می چرخانند.در موارد اندکی نیز رفتار خود تخریبی مانند گاز گرفتن دست ها از خود بروز می دهند.
علت بیماری اوتیسم هنوز ناشناخته است.بتلهایم معتقد است درخودماندگی نتیجه تعاملات اولیه با محیط اجتماعی یعنی والدین و مراقبان است.او به ویژه معتقد بود که کودکان درخودمانده در ایجاد حس خودمختاری یعنی این حس که می تواند بر محیط اثر بگذارد شکست خورده اند.بتلهایم اغلب والدین را مسبب درخودماندگی کودکان می دانست و آن ها را سرزنش می کرد.مدت زیادی چنین تصور می کرد که اساسا درخودماندگی غیرقابل درمان است.بعد از آن بتلهایم و تعداد اندکی از افراد دیگر موفقیت هایی را در این زمینه گزارش دادند.
