پراشتهایی عصبی/جوع
اختلال پرخوری به عکس روان بی اشتهایی،مفهوم بالینی بسیار جدیدتری است.ضوابط تشخیص مبتلایان به پرخوری بسیار شبیه به ضوابط مبتلایان به روان بی اشتهایی است با این تفاوت که وزن بهنجار خود را حفظ می کند.
اختلال پرخوری بر اساس برانگیختگی ناگهانی،مقاومت ناپذیر و مهار نشدنی نسبت به خوردن مشخص می شود.مدت زمان آن محدود است و از چند دقیقه تا حدود یکساعت طول می کشد.مقدار غذایی که بیمار در خلال این مدت مصرف می کند آشکارا بیش از مقداری است که بسیاری دیگر از افراد در همین مدت و شرایط توانایی خوردن آن را دارند.بیمار معمولا توانایی مهار این بحران را ندارد و نمی تواند خوردن را متوقف کند و تا آن جا که ممکن است به پنهان کردن رفتار خود بپردازد.معمولا به انتخاب غذاهای شیرین،نرم و با کالری زیاد مانند بستنی و شیرینی گرایش دارد.
وزن افراد مبتلا به پرخوری به رغم نوسان های قابل ملاحظه در طیف بهنجار باقی می ماند.اما گاهی نیز وزن برخی از بیماران تا حدی کاهش می یابد که واجد ضوابط تشخیص روان بی اشتهایی می شوند و گروهی دیگر از آن ها به علت پرخوری دچار فربهی می گردند.
پراشتهایی عصبی از خیلی جهات نمایانگر شکست تلاش های بیمار در دستیابی به وضعیت بی اشتهایی عصبی است.هدف بیماران در هر دو اختلال لاغری مفرط است.اما در پراشتهایی عصبی بیمار در مقایسه با بیماران مبتلا به نوع محدود کننده بی اشتهایی عصبی کمتر می توانند حالت نیمه گرسنگی یا گرسنگی شدید را به طور پیوسته حفظ کنند و در مواردی به پرخوری دست می زنند.
پرخوری های ناخواسته منجر به اقدامات ثانویه ای برای اجتناب از افزایش وزن مورد هراس بیمار می شودکه برای این منظور رفتارهای جبرانی مختلفی از جمله پاکسازی یا ورزش های مفرط انجام می شود.
برخلاف بیماران بی اشتهایی عصبی،این بیماران ممکن است وزن طبیعی خود را حفظ کنند.
پراشتهایی عصبی شایع تر از بی اشتهایی عصبی است.همچون بی اشتهایی عصبی،پراشتهایی عصبی نیز در زنان بسیار شایع تر از مردان است،ولی سن شروع آن در دوره شروع آن در دوره نوجوانی دیرتر از سن شروع بی اشتهایی عصبی است.
میزان بروز آن در مردان یک دهم میزان بروز آن در زنان است.اختلال پرخوری در خلال نوجوانی و اغلب در افرادی بروز می کند که تصمیم گرفته اند مسئله اضافه وزن خفیف یا مزمن خود را رفع کنند.
