سکوت مراجع در جلسات کوچینگ چرا رخ می دهد و چه باید کرد؟
حس دردناک و ناراحت کننده مراجع(گاهی سکوت توام با گریه): کوچ به آرامی با مراجع احساس همدلی کند و به هیچ عنوان در شکستن سکوت عجله نکند.
احساس خستگی ناشی از مشارکت زیاد در بیرون یا داخل جلسه کوچینگ: کوچ با انواع پیام های غیر کلامی فرصت اندکی برای آرامش او فراهم کند.
تفکر و اندیشیدن برای پاسخ به سوال: نباید سکوت او شکسته شود بلکه کمک شود تا عمیق تر بیاندیشد و سپس پاسخ دهد.
مراجع ساکت می ماند تا کوچ صحبت کند: زمانی است که مراجع نقش بسیار فعالتری نسبت به کوچ ایفا میکند. کوچ باید فعالتربوده و به گفته های مراجع واکنش نشان دهد و ضمن تایید مراجع را دلداری دهد.
مراجع و کوچ یا هردو احتمالا حرفی برای زدن ندارند: مربی باید مداخله کند و مراجع را به گفتگو تشویق کند. مثلا از مطالب گذشته سوالی بپرسد یا بگوید "گویا مشکل است تصمیم بگیری از کجا شروع کنی و چه بگویی".
خشم، عصبانیت یا عدم رضایت مراجع نسبت به کوچ: لطفا شما توضیح دهید کوچ در این وضعیت باید چه کاری انجام دهد؟
پ.ن1: مورد ششم را در کوچینگ های سازمانی بیشتر تجربه کرده ام. مواردی که مراجع به اجبار برای کوچینگ فرستاده شده و در نتیجه بی تفاوت و غیر مسؤلانه به سوالات کوچ پاسخ می دهد یا گاها سکوت می کند.
پ.ن2: معمولا وقفه بیش از 5 ثانیه در استمرار گفتگو را سکوت می نامند.
پ.ن3: پیشنهاد می شود سکوت های طولانی(بیش از 2 دقیقه) با مداخله کوچ شکسته شود.(چه شیو های خلاقانه ای پیشنهاد می کنید).
پ.ن4: محققانی همچون شارپلی، باربر و راجرز در مورد "سکوت" مطالعاتی داشته اند.
