بهتون تبریک میگم اگر واقعا میدونید یه جای کار داره میلنگه و مشکلی وجود داره شما یه پله بالاتر از کسایی هستین که حال بدشونو انکار میکنن و قبول ندارن که حالشون خوب نی.
با یه مثال بهتون توضیح میدم که باید چه کرد. فرض کنید دندونتون به شدت درد میکنه شما میدونی که دندونت یه مشکلی پیدا کرده اما نه میدونی علتش چیه نه میدونی باید چی کار کنی که دردش آروم شه، مسلما تصمیم میگیری که بری پیش یه پزشک اون پزشک اول ارزیابی میکنه که ببینه مشکل از کجاست اگر لازم باشه عکسم میگیره و بعد تشخیص میده که درد و مشکل از چیه و بعد میره سراغ راهکار درمان، اینجا یه سوال ازتون میپرسم تصور کنید اون پزشک راهکار درمانو به شما بگه مثلا بگه نیاز به جراحی داری آیا شما میتونی خودت دندونتو جراحی کنی؟ به قطع یقین نمیتونی چون نیاز به تخصص داره، در مباحث روانشناختی هم همینه خیلیا فکر میکنن با دونستن اینکه مثلا درمان افسردگی تغییر سبک زندگیه دردی ازشون دوا میشه یا با دونستن اینکه درمان اضطراب مواجهه تدریجیه همه چیز حل میشه نه دوستان، چه کنیم؟ رو باید بسپرید به یک متخصص به کسی که رواندرمانگری انجام میده
دقت کنید میگم رواندرمانی نه مشاوره
حالا روشایی که خیلی از درمانگرا گذاشتن اینجوریه:
- مراجعه فردی به رواندرمانگر
- شرکت در گروه درمانی
- شرکت در کارگاه های آموزشی
-استفاده از پادکست ها و پکیج های آموزشی
فراموش نکنید مغز و روان انسانها پیچیده ترین چیز در دنیاست در پستهای اینستاگرام و چندتا متن انگیزشی به دنبال درمانش نباشید.
