کلاف سر درگم پرسپولیس ، شاید تنها به دستان لوکادیا باز نشود.
چیزی که در بازی پرسپولیس در مقابل فولاد دیدیم ، این بود که آن ها راه دروازه حریفان را گم کرده اند و این خبر خوبی برای این تیم پر مهره نیست.
بر خلاف تمرکزی که هواداران و برخی کارشناسان روی پست مهاجم در ترکیب پرسپولیس دارند ، حتی با فرض وجود مهاجمی توانمند تر از مهدی عبدی هم ، پرسپولیس به گل های زیادی نخواهد رسید. لااقل با این بازی هایی که از این تیم دیدیم.
مسئله این است که باقی تیم ، موقعیت آنچنانی برای مهاجم خود نساختند تا استفاده یا عدم استفاده از آن ها ، ضعف پرسپولیس در این پست را نشان دهد.
مشکل پرسپولیس در این دو بازی گذشته که با تساوی های نچسب به پایان رسید در این بود که آن ها حتی از ابزار های ویژه ی خود که وینگر های تیم هستند هم نتواستند بهره کافی ببرند و خط دفاعی حریفان ، آن ها را خنثی می کردند. پرسپولیس باید خیلی بد شانس باشد که با وجود ترابی و صادقی به عنوان بال های چپ و راست خود ، نمی تواند خوب پرواز کند.
حریفان در مقابل این تیم ، بازی بسته و تدافعی ارائه می دهند و این کار را برای پرسپولیس سخت می کند و شاید ضعف و عدم خلاقیت هافبک های میانی تیم است که نمی توانند این سد را بشکنند و موقعیت گل کامل تری را ایجاد کنند. حتی در مقابل خطوط دفاعی چند لایه و عقب نشسته ، خبری از شوت های محکم و از راه دور هافبک دفاعی های تیم دیده نمی شد. حتی شوت های باقی بازیکنان هم آنچنان با دقت و خطرساز نیستند.
پرسپولیس یکی از موفق ترین تیم ها درفصل نقل و انتقالات بود. آن ها به خوبی در بازار حاضر شدند و بهترین و آماده ترین بازیکنان بازار را که به آن ها در ترکیب خود نیاز داشتند ، جذب کردند. بازیکنانی که پرسپولیس در نیمه های فصل گذشته هم به دنبال جذب شان بود ولی به علت قرارداد داشتن با تیم های خود ، این اتفاق رقم نخورد وگرنه خانه تکانی در همان موقع رقم می خورد. این لیست خرید در همان زمان هم یک لیست رویایی و نشدنی به نظر می رسید ولی در نهایت این تابستان ، به خوبی گرم بود و پرسپولیس گلیمش را از آب بیرون کشید.
آن ها حتی آنقدر در یارگیری دست بالا را داشتند که بازیکنان با ارزشی مانند رامین رضاییان و احسان پهلوان و سعید آقایی ، جای خود را در ترکیب تیم تنگ دیدند و به تیم های دیگر پیوستند. هر کدام از این سه بازیکن از دانه درشت های نقل وانتقلات بودند که از پازل پرسپولیس کنار گذاشته شدند.
در نهایت شاید پرسپولیس ، کهکشانی تر از حریفان خود مانند استقلال یا فولاد یا سپاهان نباشد ، حداقل نه آنقدری که حریفان روی خرید های رقیب خود دست می گذارند.
ولی پرسپولیس ، نمی تواند تنها منتظر لوکادیا باشد. آن ها باید این ستاره های تازه جذب شده را با هم هماهنگ کنند و در آسمان ، صاف و یکدست بچینند. آن ها حتی بدون مهاجمی در ترکیب هم آنقدر مهره دارند که دیوانه وار ، اسپانیای یورو ۲۰۱۲ را الگو برداری کنند. اسپانیایی که آشی دهان سوز تر از بارسای روی اوج آن روز ها ، غرق در تیکی تاکا و مثلث هایی هافبکی و تهاجمی ، مهره ی مهاجم به معنای کلاسیک آن را کنار گذاشته بودند و فوتبال اروپا را هر جور که دوست داشتند ، شخم می زدند.
اما برای قضاوت و نتیجه گیری ، خیلی خیلی زود است. هنوز می شود چند هفته ی آینده را به انتظار نشست تا تیم شکل بگیرد و یا حتی سر و کله ی لوکادیای اسم و رسم‌دار پیدا شود ولی توجه به این نکته ، حائز اهمیت است که این پرسپولیس از ضعف مهاجم های خود رنج نمی برد و نیاز نیست فعلا غصه آن را خورد بلکه خط هافبک و از آن مهم تر ، وینگر های تیم می بایست، کارامدتر عمل کنند.
۲۹ مرداد ۱۴۰۱
