دیروز روز جهانی فلسفه بود و به مناسبتش این ویدئو منتشر شده بود، جاولب و باحال و تاملبرانگیزه! درباره فیسبوک و زاکربرگ و یه جهان مجازیایه که میخوان بسازن به نام متاورس که حتما شنیدید دربارهاش، این ویدئو رو هم ببینید حتما.
یادمه دانشآموز راهنمایی بودم و پسرعمهام خیعلی سعی میکرد سلفی بگیره و سلفی عکس گرفتن تازه داشت مد میشد، و من متنفر بودم از این روش و آشکارا مخالفت و ابراز تنفر میکردم نسبت به سلفی... میگفتم چیه بمولا عکس رو خوب نمیبینی و تسلط نداری و عکست هم خوب و هنرمندانه نمیشه... و خب بعد چند سال خودم یه سلفی باز حرفهای شدم :")
نمونههای مقاومت دربرابر یک تکنولوژی جدید و روش جدید زیاده، و خب خیعلی وقتا این چیز جدید تونسته خودشو جا بندازه و خیعلی وقتا هم نتونسته. این که این متاورس میتونه خودشو تو زندگی ما جا بندازه، نمیدونم، بخوام یه حدس ابطالپذیر بزنم میگم که شاید به عنوان یه اسباببازی و چیز جاولب، یه گوشه از زندگیمون رو بگیره، شاید بخشی از سرچ یا تفریح روزانهمون بشه، این که به طرز عمیقی جایگزین فعالیتای روزانه بشه، فک نکنم. همونجور که حتی تو کرونا هم اسکایروم و گوگلمیت جایگزین دانشگاه و دیدار با دوستان نشدن، متاورس هم جایگزین نخواهد شد. هرچقدر هم چهره و بغلِ مجازیِ دوستان طبیعی باشه گویا آدم دوست داره واقعا طرف رو ببینه و واقعا بغلش کنه. واقعا بره به مصر و اهرام ثلاثه رو ببینه و نه شبیهسازیش رو.
یکم بخوام فلسفیاش کنم، تو این ویدئوی کرشکورس از زندگیِ خوب پرسش شده، و آزمایش ذهنی نوزیک رو شرح داده. نوزیک چیز خاصی نمیگه، میگه فرض کنید بهتون این امکان رو میدن که تو ماتریکس یا متاورس بهترین زندگی مجازی ممکن رو داشته باشید و دنیای واقعی رو فراموش کنید، و میخواد بهمون نشون بده که شهودا این انتخاب جاولب نیست و گویا خود واقعیت و این که همه چیزهایی که میبینیم و کارامون واقعی باشه مهمه، ببینید ویدئو رو. از طرفی یه ویدئوی دیگه هم هست درباره فلسفهی تجربی که برعکسش رو مطرح میکنه، میگه فرض کنید کل عمر رو تو ماتریکس یا متاورس بودید و یه نفر میگه که اینا توهمه، حاضرید از ماتریکس برید بیرون؟ :") بعضیا پاشون میلرزه. من نمیدونم منبع این حسم چیه، ولی واقعا دوست دارم تو دنیای واقعی باشم و اثرات کارام رو واقع تاثیر بذاره، و پوینت نوزیک رو میپذیرم در مجموع که لذتگراییِ صِرف جاولب نیست، اما چرا؟ این گرایش به واقع از کجا میآد؟...