اختلال طیف اتیسم (ASD) به اصطلاح یک چتر است که برای شناسایی انواع اختلالات عصبی رشدی استفاده می‌شود. این اختلالات با هم گروه‌بندی می‌شوند زیرا اثرات مشابهی بر توانایی فرد دارند:
بسیاری از افراد اتیستیک در برقراری ارتباط و گفتار مشکلاتی دارند یا با تأخیر مواجه هستند. برخی از افراد ممکن است نیاز به حداقل حمایت داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است نیاز داشته باشند که حمایت قابل توجهی دریافت کنند.
برخی از افراد اتیستیک ممکن است اصلا صحبت نکنند. در واقع، حدود 25 تا 30 درصد از کودکان مبتلا به ASD کلام حداقلی دارند (به این معنی که کمتر از 30 کلمه صحبت می‌کنند) یا اصلا صحبت نمی‌کنند.
وقتی یک فرد اتیستیک صحبت نمی‌کند، به عنوان اتیسم بدون کلام شناخته می‌شود. همچنین ممکن است آن‌را به عنوان اتیسم غیرکلامی توصیف کنید. با این حال، اصطلاح بدون کلام یا غیرکلامی کاملاً دقیق نیست، زیرا به معنای "بدون کلمات" است.
حتی اگر فرد اتیستیک صحبت نمی‌کند، ممکن است از کلمات به روش‌های دیگری (مانند نوشتن) استفاده کند. آنها همچنین ممکن است کلماتی را که به آنها گفته می‌شود یا می‌شنوند درک کنند.
به خواندن ادامه دهید تا در مورد اتیسم بدون کلام و گزینه‌هایی برای بهبود ارتباطات بیاموزید.
اولین علامت اتیسم بدون کلام، ناتوانی در صحبت کردن واضح یا بدون مداخله است.
همه‌ی افراد اتیستیک ممکن است در صحبت کردن یا ادامه‌ی مکالمه با فرد دیگری مشکل داشته باشند، اما بدون کلام‌ها اصلا صحبت نمی‌کنند.
دلایل متعددی برای این امر وجود دارد. ممکن است به این دلیل باشد که آنها آپراکسی گفتار دارند، اختلالی که بر مسیرهای مغزی خاصی تأثیر می‌گذارد. این می‌تواند در توانایی فرد برای گفتن درست آنچه می‌خواهد تداخل ایجاد کند.
همچنین ممکن است به این دلیل باشد که آنها مهارت‌های ارتباط کلامی را توسعه نداده‌اند. برخی از کودکان ممکن است مهارت‌های کلامی خود را از دست بدهند، زیرا علائم بیماری بدتر و قابل توجه‌تر می‌شود.
برخی از کودکان اتیستیک نیز ممکن است اکولالیا داشته باشند، که باعث می‌شود کلمات یا عبارات را بارها و بارها تکرار کنند. این می‌تواند ارتباط را دشوار کند.
سایر علائمی که با روابط، ارتباطی ندارند را می‌توان به 3 دسته اصلی تقسیم کرد:
علائم اتیسم اغلب با افزایش سن بهبود می‌یابند. با بزرگتر شدن کودکان، علائم ممکن است شدیدتر و مخرب‌تر شوند. کودک شما همچنین ممکن است با مداخله و درمان به کلام هم برسد.
محققان هنوز نمی‌دانند چه چیزی باعث اتیسم می‌شود. با این حال، آنها از برخی از عواملی که ممکن است نقش داشته باشند، درک بهتری پیدا کرده‌اند.
واکسن‌ها علت اتیسم نیستند.
در سال 1998، یک مطالعه‌ی بحث برانگیز ارتباط بین اتیسم و واکسن سرخک، اوریون و سرخجه (MMR) را مطرح کرد. با این حال، تحقیقات بیشتر این گزارش را رد کرد. در واقع، محققانی که در سال 1998 این موضوع را مطرح کردند، در سال 2010 حرف خود را پس گرفتند.
تشخیص اتیسم بدون کلام یک فرآیند چند مرحله‌ای است. یک متخصص اطفال ممکن است اولین متخصص مراقبت‌های پزشکی باشد که کودک را از نظر ASD غربال می‌کند. والدین، با مشاهده‌ی علائم غیرمنتظره مانند صحبت نکردن، ممکن است نگرانی‌های خود را به پزشک کودک خود گزارش دهند.
متخصص پزشکی ممکن است آزمایش‌های مختلفی را درخواست کند که می‌تواند به رد سایر علل احتمالی کمک کند. این شامل:
معاینه‌ی فیزیکی
آزمایش خون
تست‌های تصویربرداری مانند ام آر آی یا سی تی اسکن
برخی از متخصصان اطفال ممکن است کودکان را به یک متخصص اطفال رشدی-رفتاری ارجاع دهند. این پزشکان در درمان بیماری‌هایی مانند اتیسم تخصص دارند.
این متخصص پزشکی ممکن است آزمایش‌ها و گزارش‌های اضافی را درخواست کند که می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
در نهایت، آزمون‌های اختصاصی اتیسم ممکن است برای تأیید تشخیص استفاده شود. چندین آزمایش، از جمله برنامه‌ی مشاهده‌ی تشخیصی اتیسم، ویرایش دوم (ADOS-2) و مقیاس درجه بندی اتیسم گیلیام، ویرایش سوم (GARS-3) را می‌توان برای کودکان بدون کلام استفاده کرد.
این آزمایش‌ها به متخصصان مراقبت‌های بهداشتی و پزشکی کمک می‌کند تا تعیین کنند آیا کودک معیارهای اتیسم را دارد یا خیر.
طبق تحقیقات انجام شده در سال 2007، حدود 30 تا 38 درصد از والدین کودکان اتیستیک گزارش می‌دهند که اولین بار قبل از اولین سالگرد تولد فرزند خود متوجه علائم شده‌اند. اکثریت - حدود 80 درصد - علائم را در 24 ماهگی مشاهده کردند.
علائم اولیه‌ی اتیسم عبارتند از:
حمایت از اتیسم بر درمان‌ها و مداخلات رفتاری متمرکز است که به فرد کمک می‌کند بر سخت‌ترین علائم و تأخیرهای رشد غلبه کند.
کودکانی که صحبت نمی‌کنند، احتمالاً وقتی یاد می‌گیرند با دیگران ارتباط برقرار کنند، به کمک روزانه نیاز دارند. درمان‌های کودکان بدون کلام بر کمک به آنها برای توسعه مهارت‌های زبانی و ارتباطی تمرکز دارد. در صورت امکان، متخصصان مراقبت‌های بهداشتی نیز ممکن است سعی کنند مهارت‌های گفتاری را ایجاد کنند.
مداخلات آموزشی: کودکان اتیستیک اغلب به جلسات بسیار ساختارمند و فشرده که رفتارهای مهارت محور را آموزش می‌دهند، به خوبی پاسخ می‌دهند. این برنامه‌ها به کودکان کمک می‌کند تا مهارت‌های اجتماعی و مهارت‌های زبانی را بیاموزند و در عین حال روی آموزش و توسعه نیز کار کنند.
دارو: هیچ دارویی به طور خاص برای اتیسم وجود ندارد، اما برخی داروها ممکن است برای برخی شرایط و علائم مرتبط مفید باشند. این شامل اضطراب، افسردگی و اختلال شخصیت وسواسی جبری است. به همین ترتیب، داروهای ضد روان پریشی ممکن است به مشکلات رفتاری شدید کمک کنند و داروهای ADHD ممکن است به کاهش رفتارهای تکانشی و بیش فعالی کمک کنند.
مشاوره‌ی خانواده: والدین و خواهر و برادر یک کودک اتیستیک می‌توانند از درمان فرد به فرد بهره مند شوند. این جلسات می‌تواند به شما کمک کند تا با چالش‌های اتیسم بدون کلام کنار بیایید.
کارهای زیادی برای یافتن انواع حمایت مناسب برای اتیسم انجام شده است. مداخله‌ی زودهنگام بهترین راه برای کمک به هر کودکی است که بیشترین شانس را برای موفقیت در آینده داشته باشد.
اگر مشکوک هستید که کودک شما علائم اولیه‌ی اتیسم را نشان می‌دهد، فوراً با پزشک اطفال او صحبت کنید. اگر احساس نمی‌کنید که نگرانی‌های شما جدی گرفته می‌شود، بررسی مجدد توسط پزشک دیگر را در نظر بگیرید.
اوایل دوران کودکی زمان تغییرات بزرگ است، اما هر کودکی که از نظر مراحل رشد شروع به پسرفت کند، باید توسط یک متخصص دیده شود. به این ترتیب، در صورت لزوم، پشتیبانی می‌تواند فوراً مورد نظر قرار گیرد.
