ما بدون مدارک شناسایی وجود خارجی داریم، اما انگار هویت نداریم.
هویت نداریم، چون اگر خودمان در کمال سلامت، با بهترین شکل ظاهری، به بانک برویم، اما کارت ملی نداشته باشیم، هیچ کاری نمی توانیم بکنیم.
ما بدون پاسپورت نمی توانیم به کشور دیگری سفر کنیم. نه اجازه خروج خواهیم داشت، نه اجازه ورود.
ما باید تایید بشویم، ما باید مدرک شناسایی داشته باشیم و این آغاز مدرک گرایی است.
وقتی هویت ما به مدارک گره بخورد، افتخار به هویت، بدون داشتن مدرک امکان پذیر نیست، چون تایید نمی شود. در واقع در وضعیت امروز انگار ما نیازمند مدارکی هستیم که داشتنشان افتخاری ندارد اما برای افتخار به خودمان و هویت مان ضروری هستند. (اینکه آیا ما نیاز به افتخار داریم یا نه، بحث دیگری است.)
شناسنامه نخستین مدرک بیشتر ماست، در سال های بعد زندگی، کارت ملی و پاسپورت و گواهینامه هم به این مجموعه می پیوندند. من به این ها می گویم «مدارک پایه»! مدارکی که داشتن شان هنر نیست، اما نداشتنشان دردسرساز است.
ما هر چه جلوتر آمدیم، برای اینکه نشان بدهیم هویت قوی تری داریم، به مدارک پایه اکتفا نکردیم، به خودمان و شخصیت مان رجوع نکردیم، پس تلاش کردیم مدارک بیشتری ارایه کنیم و بدیهی است که به دنبال کسب این مدارک رفتیم.
کارشناسی، کارشناسی ارشد، دکترا، عکاسی، آشپزی، نرم افزارهای گوناگون،...
آنقدر این کار را کردیم که الان هویت ها، حداقل در برخوردهای اولیه، معطوف به مدارک شده است، نه شخصیت، نه واقعیت و نه حقیقت.
آنقدر این کار را کردیم که الان، کارشناسی و کارشناسی ارشد هم جزو «مدارک پایه» شدهاند. یعنی دیگر بیشتر از اینکه داشنتنشان افتخار باشد، نداشتنشان دردسرساز شده است.
خیلی ناراحتم از این که هر بار در جمعی دانش آموز یا دانشجوی سال های نخست هستم و ناامیدی آن ها را برای ادامه تحصیل می بینم، باید این جمله را بگویم:
«سعی کنید هر چه زودتر و بدون حاشیه، مدرک کارشناسی خود را بگیرید. شکی در این نیست که علاقه، تلاش و تواناییهاتان است که آینده شما را تضمین می کند، اما نداشتن مدرک، ممکن است فرصت های شما را کم کند. ممکن است پیش از اینکه دیده شوید، حذف بشوید.»
