زمانی که پانزده، شانزده ساله بودم،
وقتی گیتار زدن را شروع کردم،
مطمئن بودم که می‌خواهم یک موزیسین شوم.
تقریبا غیر ممکن بود،
چون رویایی بود بسیار بزرگ.
هیچ شانسی برای خودم نمی‌دیدم،
چون در شهری کوچک زندگی می‌کردم و درس می‌خواندم.
وقتی بالاخره از مدرسه بیرون زدم و یک موزیسین شدم،
پیش خودم فکر کردم: «خب، شاید حالا یه خرده شانس داشته باشم.»
چون تنها کاری که با تمام وجود می‌خواستم انجام دهم، موسیقی بود.
و نه تنها نواختن موسیقی، بلکه ساختن موسیقی.
آن زمان، در آلمان، در سال‌های ۶۹، ۷۰، دیسکوتک داشتند.
بنابراین ماشینم را برمی‌داشتم و به دیسکوتک می‌رفتم.
حدود نیم ساعتی می‌خواندم.
فکر کنم هفت، هشت تا آهنگ داشتم.
گاهی در ماشین می‌خوابیم،
چون نمی‌خواستم تا خانه رانندگی کنم.
و در اوایل کار به من کمک کرد تا حدودا دو سالی را بگذرانم.
می‌خواستم آلبومی بسازم با صداهای دهه پنجاه،
صداهای دهه شصت، دهه هفتاد
و نهایتا، صدای آینده.
و پیش خودم فکر کردم: «یه لحظه صبر کن
من سینتی‌سایزر را بلدم، چرا از سینتی‌سایزر استفاده نکنم
که واقعا صدای آینده است؟»
و هیچ ایده‌ای نداشتم که چه کار کنم، اما می‌دانستم به یک ضرب آهنگ نیاز دارم.
بنابراین صدای ضرب را روی نوار 24-track ضبط کردیم که بعدا با سینتی‌سایزر موگ ماژولار هم‌ضرب شد.
می‌دانستم که می‌تواند صدای آینده باشد،
اما نمی‌دانستم چه قدر تأثیرگذار خواهد بود.
اسم من جیووانی جورجو است، اما همه مرا «جورجو» صدا می‌زنند.
این، داستان الهام بخش موزیسین شدن جورجو مورودر، آهنگساز ایتالیایی بود که در ابتدای آهنگ Giorgio by Moroder از زبان خودش می‌شنویم. او با نوآوری‌های خود در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ و ۸۰ در زمان ظهور موسیقی الکترونیک و سینتی‌سایزر، تأثیری عمیق بر موسیقی الکترونیک و سبک موسیقی دیسکو گذاشت. جورجو مورودر به عنوان پیشکسوت موسیقی دیسکو و الکترونیک شناخته می‌شود.
