این متن رو در حالی مینویسم که تصمیم گرفتم تا یک هفته اصلا به موسیقی گوش ندم و حالا میخوام توضیح بدم که چرا این تصمیم رو گرفتم :)
داستان از اونجایی شروع شد که چند سال پیش وقتی کرونا اومد.مدارس آنلاین شد و خانواده من با اینکه رغبتی به خرید گوشی برای من نداشتن مجبور به خرید گوشی شدن .حالا دیگه من هم یک گوشی جدا داشتم و میتونستم هر چقدر که میخوام آهنگ گوش بدم.
اولش همه چیز خوب پیش میرفت ولی کم کم زمانی که در روز برای گوش دادن به موسیقی اختصاص میدادم زیاد شد و موسیقی شد یه بخش جدا نشدنی از زندگی من :(
شاید بپرسید خب مشکل کجاست؟
موسیقی با ریتمی که داره به کارکرد مغز کمک میکنه و میتونه خلاقیت رو افزایش بده ( نتایج جست و جو در گوگل ). برخلاف قبلا که فقط موسیقی پاپ در مرکز توجه ها بود و اکثرا هم عاشقانه بودن. این روزا سبک های جدیدی اومده و میتونه شما رو تو هر مودی که باشی همراهی کنه.ولی این تا جایی خوبه که بهش اعتیاد پیدا نکنی. من متاسفانه بهش اعتیاد پیدا کردم و این شروعی بود برای اینکه من احساساتم رو سرکوب کنم!
سرکوب احساسات؟! یعنی چی؟ یعنی این مورد تا جایی پیش رفت که من بجای اینکه احساساتم رو بروز بدم. با گوش دادن به موسیقی بهشون پاسخ میدادم. اگه غمگین بودم اهنگ غمگین گوش میدادم و توی خودم فرو میرفتم. اگه از موضوعی خشمگین بودم بجای اینکه اعتراض کنم دوباره شروع میکردم به اهنگ گوش دادن و هزار تا اگه دیگه.
این موضوع اعتیاد به موسیقی حتی روی تمرکزم هم تاثیر گذاشت. این چند وقته گذشته در حین کارهام به موسیقی گوش میدادم و خب طبیعتا این کار تمرکز رو نسبت به موقعی که در سکوت کار میکنی یا درس میخونی کاهش میده.
و حالا حدود یک ماهی میشه که سعی کردم کمتر به موسیقی گوش بدم و حالا هم که تصمیم گرفتم یک هفته به موسیقی گوش ندم ( البته ممکنه تو جمع دوستان, بقیه بخوان به موسیقی گوش بدن که این موضوع رو فاکتور میگیریم ). ممکنه یک هفته گوش ندادن به موسیقی برای بعضی ها عادی باشه ولی برای من که میشه گفت بهش اعتیاد دارم اصلا راحت نیست.
پ.ن: اگه تجربه مشابهی داشتین خوشحال میشم تو کامنت ها بنویسید بلکه بتونه یه کمکی بهم بکنه.
