🎥 دیروز فیلم بچه های آسمان ساخته مجید مجیدی در سال ۱۳۷۵ را نگاه می کردم.
بیان روایتی از تراژدی کودکانه و تجربه ی فقر و نداری را به تصویر می کشد .
پسر کوچکی به نام علی کفش های خواهرش را گم می کند. پدر هم توان مالی خرید کفش برای دخترش را ندارد. پسر، هر روز با سرعت خود را از مدرسه به خانه می رساند تا کفش هایش را به خواهر تحویل بدهد.
قهرمان فیلم متوجه برگزاری مسابقه ی دو می شود. همه ی انگیزه ی او برای شرکت در مسابقه برای کسب مقام سوم است.
" هر کسی که سوم شود کفش جایزه خواهد گرفت". کفشی که از ماندگارترین کفش ها در حافظه ی سینمایی است.
مدتی در باره ی روایت فیلم می اندیشم.
به یاد فرصت هایی که در اختیار داریم ، می افتم . اگر از فرصت ها به خوبی استفاده نکنیم، چه چیزی جایگزین آن خواهد شد . واژه ی حسرت و پشیمانی به ذهنم می رسد.
⭕️ به نظرم حسرت انسان ها دو گونه است:
حسرت هایی که نمی توان جبرانش کرد و از درون آدمی را می سوزاند.
حسرت دوم: حسرتی است که تداوم پیدا می کند و به برکت تبدیل می شود. برکت عشق به خانواده.
علی قهرمان فیلم در تمام مدت به سوم شدن و دریافت کفش می اندیشید. این در حالی است که رقبای او در اندیشه ی اول شدن هستند.
دغدغه ی قهرمان فیلم استفاده از فرصت ها و موفق شدن است. در لحظات پایانی روایت فیلم دیالوگی ماندگار در ذهن خاطره انگیز می شود. علی می پرسد آقا سوم شدیم و مربی می گوید سوم چیه علی، تو اول شدی .
✍️ تمرین:
کلمه ی حسرت یا پشیمانی گزینه ی خوبی است که در موردش بیندیشیم و بنویسیم
فاطمه داداشی
