بعضی وقتها آدم ها حالشان خوب نیست و خودآگاه یا ناخودآگاه این خوب نبودنشان را در هوا پخش می کنند. یک گوشه گیرت می آورند و بار انرژی منفی شان را روی روح و روانت تخلیه می کنند. با گوشه و کنایه بخل آمیز، با لحن تحقیرآمیز،با شایعات منفی، با ناله کردن، حتی با نوع نگاه.به حس آدمی می ماند که که لب پرتگاهی ایستاده و یک صفحه ی فلزی را هل میدهد به طرف مقابل، آن طرف صفحه هم جماعتی ایستاده اند و همه با هم صفحه را و او را هل میدهند به طرف پرتگاه. جماعتی که حالشان خوب نیست و می خواهند حال تو را هم بد کنند. با قدرت تمام هل می دهند و تو هم همه ی حال و هوای خوبت را جمع کرده ای داخل بازوانت و از این طرف صفحه ی فلزی را هل می دهی. حتی گاهی ممکن است کم بیاوری و چند قدم به پرتگاه نزدیک شوی. در این میان آدم های دایره ی امن و کارهای انرژی بخش در حکم دوپینگ عمل می کنند و دوباره هلت میدهند به سمت جلو. آخر هر روز فاصله ام را با پرتگاه اندازه می گیرم تا ببینم چقدر موفق بوده ام، امروز از خودم راضی هستم، راضی ترین حالت در چندماه گذشته.
