شاید یکی از پایه ای ترین سوالات در ذهن انسانها این است که چرا ما آفریده شده ایم و آیا این زندگی ارزش زیستن دارد یا نه؟
تنفر من از زندگی پیش رو چیز جدیدی نیست.یا تنفر از دختر بودن!
حس میکنم این حرفها برای یک دختر 23 ساله کمی بچگانه است اما برایم مهم نیست چون چیزی هنوز حل نشده است یعنی از زمان 13 14 سالگی که این افکار در ذهن من بوده چیزی تغییر نکرده به جز اینکه من سنگ تر شده ام و بزرگتر و جنگنده تر!
باز هم اینها مهم نیست، مهم تفکرات دیشب من است که فکر کردم خودکشی بهترین راه حل است یا حتی سکون طولانی مدت.اما خودکشی باید به گونه ای باشد که خودکشی به نظر نرسد چون دوست ندارم پس از مرگم کسی اذیت شود! و اما نمیتوانم سکون را انتخاب کنم چون باید کار کرد و امید داشت برای فرار از این موقعیت و حالت.
