وقتی کسی برای تعریف کردن از من ،زیبا خطابم میکند، دلخور میشوم.
زیبایی صفتی نیست که کسی بتواند به آن افتخار کند. چرا که آدم ها نقشی در به وجود آمدنش نداشتند.
با گفتن این حرف انگار خدارا تحسین می‌کنی که چنین موجودی خلق کرده.
اگر شخصی به نظرتان آدم خوبی است، از مهربانی اش بگویید ،از خوش قلب بودن ، صبور بودن ،و دانا بودنش.
البته که این صفات انسان را زیبا میکند، ولی به سیرت!
این موضوع غیر قابل انکار است که انسان زیبایی را دوست دارد،(چه به صورت، چه به سیرت.) اما مهم است که چه کسی زیبایی را به وجود آورده.
زیبایی صورت ستودنی است اما این ستایش برای خداست.
خدا کسی را از بدو تولد مهربان نیافریده. این تصمیم خود شخص است که مهربان باشد و این تصمیم، ستودنی است!
یک معشوق برای عاشق همیشه زیباست چرا که به قول مجنون او از جامِ معشوق، شراب می نوشد!
مولانا در فیه ما فیه میگوید:
«در زمان مجنون خوبان بودند از لیلی خوبتر، امّا محبوب مجنون نبودند. مجنون را می‌گفتند که از لیلی خوبترانند، بر تو بیاریم، او میگفت که آخر من لیلی را به صورت دوست نمی‌دارم و لیلی صورت نیست. لیلی به دست من همچون جامی ست. من از آن جام شراب مینوشم. پس من عاشق شرابم که از او مینوشم و شما را نظر بر قدح است؛ از شراب آگاه نیستید. »
من میخواهم طوری زندگی کنم، که برای تعریف و تمجید از من ، زیبایی تنها چیزی نباشد که به ذهن می‌رسد!
