فرض کنید که من به عنوان یک کودک ۸-۹ ساله که احساس بی ارزشی می کند، وارد جامعه شدم. این احساس از درون من فریاد می زند. به نظر شما، در این شرایط من چه کاری انجام می دهم؟
همان طور که در پست طرحواره درمانی گفته شد، یکی از عکس العمل هایی که افراد در مقابل تله ها از جمله، تله بی ارزشی نشان می دهند، نقش قربانی است. در ادامه درباره آن بیشتر توضیح می دهیم.
آن افرادی که تسلیم می شوند و دست هایشان را به نشانه تسلیم بالا می آورند.
افرادی که غر می زنند که چرا من در ایران به دنیا آمده ام؟ چرا در این شرایط به دنیا آمده ام؟
افرادی که می گویند: اگر پدر و مادر من این طوری نبودند، اوضاعم فرق می کرد!
آنهایی که می گویند: اگر کمی پولدارتر بودم، الان وضعیتم بهتر بود!
یا می گویند : اگر پدرم آن خانه را نفروخته بود، به فلان جایگاه می رسیدم!
آنهایی که می گویند: اگر این ازدواج ناموفق را نمی کردم، این طوری نمی شد!
این ها کسانی هستند که دارند نقش قربانی را بازی می کنند و در مقابل بی ارزشی ، تسلیم می شوند.
زمانی که من نقش قربانی را بازی می کنم، زمانی است که تسلیم می شوم و دو دستم را بالا می برم. یعنی چه؟
یعنی من پذیرفته ام که آدم بدبختی هستم! و هر کسی هم بخواهد این باور من را تغییر دهد، او را رد می کنم.
یعنی من فقط کسانی را در زندگی خود قبول می کنم و به کسانی اجازه می دهم با من صمیمی شوند که نقش قربانی من را تأیید کنند!
هر کسی هم که وارد زندگی من شود و سعی کند به من بگوید که باارزش هستم، من با خودم می گویم که:
این آدم یا کلاه بردار است، یا دارد دروغ می گوید یا کلا بیخیال این آدم می شوم!
کمی با خودت فکر کن!
کجاهای زندگی نقش قربانی را بازی کرده ای؟
قربانی کیست؟
قربانی دقیقا همان کسانی هستند که فقط می نشینند وبدون این که کاری انجام دهند، از دیگران راه حل ئرخواست می کنند.
امیدواریم که با خواندن این مقاله، اگر احساس بی ارزشی می کردید و نقش قربانی را بازی می کردید، متوجه این احساس شده باشید و برای رسیدن به ارزشمندی و رهایی از بی ارزشی اقدام کنید.
