قلقلك نیاز انسان به نوازش شدن را تأمین می‌كند، موجب ایجاد رضایت در فرد می‌شود و نقش مهمی در شكل‌گیری رفتارهای اجتماعی دارد.
چارلز داروین برای نخستین بار فرضیه‌ی ارتباط میان قلقلك و روابط اجتماعی را بنیان نهاد. اگر غریبه‌ای كودكی را قلقلك دهد، باعث ایجاد ترس در او می‌شود، در نتیجه برای آشنایی بین دو طرف، ایجاد حس رضایت ضروری است. همچنین داروین دریافت كه برای مؤثر بودن قلقلك، فرد نباید نقطه‌ی دقیق تحریك شدن را بداند به همین دلیل کسی نمی‌تواند خودش را قلقلك بدهد!
چارلز داروین معتقد بود كه در هم پیچیدن ما و تكان خوردن‌مان هنگامی كه قلقلك می‌شویم در واقع یك واكنش طبیعی است كه به ما كمك می‌كند از شرایط نامساعد و ناراحت‌كننده‌ای كه قلقلك به وجود می‌آورد، فرار كنیم و خود را نجات دهیم، اما هنگامی كه خودمان را قلقلك می‌دهیم حالت حمله یا تهاجم احساس نمی‌كنیم بنابراین بدن‌مان واكنش نشان نمی‌دهد و قلقلك‌مان نمی‌آید.
یك بررسی جدید بر روی تعدادی دانش‌آموز نشان داده است كه تنها 32 درصد از افراد از این موضوع لذت می‌برند. همچنین در مطالعه مشابهی دریافتند افرادی كه از قلقلك شدن لذت نمی‌برند، در طی قلقلك، بیشتر از افرادی می‌خندند كه از این موضوع لذت می‌برند. این امر نشان می‌دهد كه ارتباط معمول بین خندیدن و رضایت در قلقلك ناخوشایند از بین می‌رود.
◄ نظریات جدید دانشمندان درباره قلقلك:
قلقلك سبب پیشرفت توانایی‌های نبرد می‌شود.
بچه‌ها معمولاً در طی قلقلك، حركات دفاعی و نبردی مناسبی از خود نشان می‌دهند.
با این حال، بیشتر افراد به طور عمومی، حركاتی برای فرار انجام می‌دهند.
