میگویند سیستم آموزشی ما فقط دو چیز کم دارد: سیستم و آموزش.
شاید گفتنِ اینکه سیستم آموزشی با یکپارچهسازی ذهن و انقیاد روح سرکش و نوآور کودکان و نوجوانان، دشمن شمارۀ یک فردگرایی و خلاقیت است، دیگر کمی کهنه و تکراری به نظر برسد، اما در دهه 70 میلادی به ویژه برای نسل جوانان اروپاییِ برآمده از خاکستر جنگ دوم جهانی، دغدغهای بود که در آثار هنری نیز بهوفور نمود یافت و مشهورترینشان «آجری دیگر در دیوار – بخش دوم»؛ شاهکار ماندگار «پینک فلوید»:
ما به آموزش نیاز نداریم،
ما به کنترل افکار نیاز نداریم...
«سوپرترمپ» (SUPERTRAMP) یک گروه پراگرسیو راک خلاق بریتانیایی بود که از سال 1970 میلادی تا همین چند سال پیش به فعالیت هنری خود ادامه داد و «ترانۀ منطقی» (The Logical Song) بیشک مهمترین، شناختهشدهترین و سرراستترین کار آنهاست که در آلبوم «صبحانه در آمریکا» (1979) از این گروه منتشر شده است.
«راجر هاجسون»؛ آهنگساز، ترانهسرا و خوانندۀ گروه دربارۀ این اثر گفته است: گاهی وقتی اثری را خلق میکنی، حس میکنی مثلاً 80 درصد، همان چیزی شده که میخواستی، اما در مورد «ترانه منطقی» همین که تمام شد، حس کردم به خال زدهام و 100 درصد همانی شده که باید میشد!
عجیب نیست که وقتی در سال 1979 از «پل مک کارتنی» افسانهای پرسیدند، آهنگ محبوبت را نام ببر بیدرنگ گفت: «ترانۀ منطقی»!
برگردان: فرهاد ارکانی – تیر 1400