این نوشته رو به مناسب باز شدن اجباری مدارس می نویسم:
مثل همه اختراعات و ابداعات انسان، مدرسه که با هدف خوبی ساخته شده بود، به یک ابزار سو استفاده تبدیل شده.
اگر براتون سواله که چرا اینقدر اصرار هست به باز شدن مدارس، فکر نکنین به خاطر آموزشه، به خاطر اینه که بزرگترین کاربرد مدرسه، زندان بودن اونه!
مدرسه در واقع زندانی است که برای بچه ها ساخته شده تا والدین اونا بتونن روز ها کار کنند و درگیر بچه هاشون نباشند. البته تو این فرصت اگر بچه ها آموزش هم ببینن چه بهتر اما اگه نبینن هم مهم نیست، مهم اینه که خونه نباشن!
ساخت چنین زندانی به نفع همه است: والدین میتونن با خیال راحت برن سر کار، حکومت ها خیالشون راحته که یک ارتش در خیابان ها نمی گردد و در یک ساختمان آهنین زندانی است و عه چه خوب، اقتصاد هم با ساخت برنامه های فوق العاده برای حل "مشکلات مدارس و سیستم آموزشی" شکوفا تر می شود!
و به همین سادگی، مدرسه و درس که با هدف آموزش دادن ساخته شده بودند، تبدیل میشن به یک زندان عظیم با هزاران شعبه با یک ماشین عظیم پول سازی. به نظرتون یک چیزی از قلم افتاده؟
اسم اون آموزش هست. ساعت کاری عجیب مدارس، تمام درس هایی که هیچ وقت به هیچ دردی نخوردند و... حالا توجیح شدند
تنها چیزی که مهم نیست آموزش هست. مدرسه و سیستم آموزشی با هدف آموزش دادن بچه ها برای زندگی هنگام بالغ شدن ساخته شدند، اما امروز بزرگترین هدف مدارس اینه که شما رو برای آموزش مرحله بعدی آماده کنند.
آموزش مهارت و زندگی چی؟ اینا که مهم نیستن! پول تو اینه که زندانی رو بیشتر نگه داری!
وقتی به دانش آموز به عنوان زندانی/مشتری نگاه بشه، نگاه اقتصادی دیکته می کنه ایشان زمان بیشتری را در مدرسه بگذراند (کلاس های فوق برنامه با شهریه) و همچنین سالهای بیشتری را در زندان بگذراند (از ۶ سالگی تا ۱۸ سالگی مرحله اول، تا ۲۵ سالگی هم که همه باید برن دانشگاه دیگه زشته نریم!)
تازه این ماشین اقتصادی بهتر هم میشه: با اعلام اینکه سیستم آموزشی فشل است، پول بیشتری از والدین میگیریم. چرا؟ چون والدین از ما انتظار دارند!
بیشتر جامعه از اونجایی که حوصله نداره زندگی های مختلف رو بررسی کنه، معیار تحصیلات رو میذار جلوش و با اون قضاوت می کنه. این یعنی هر کی بیشتر درس خونده، موفق تره! (WHY?!) و والدین نه تنها برای این پول زیاد میدن، بلکه از زندان ها اینو انتظار دارند! زندانی خوبه که پول بیشتری از ما بگیره و بچه مارو بیشتر تو خودش نگه داره.
ولی حالا سناریو رو عوض کنیم: اگه آموزش مهارت های کار کردن تو دنیای واقعی به بچه ها آموزش داده می شد، مهارت های زندگی کردن، همکاری، کار تیمی، روابط و... مدارس چه شکلی می شدند؟
جواب سادست: تئوری جای خودش را می داد به عمل، مدارس به جای زندان تبدیل می شدند به کارگاه و مولد
و آموزش آنلاین جای موارد تئوری رو می گرفت بدون اینکه نیازی باشه برای حضور یکم به این موضوع عمیق فکر کنین: بچه های ما "باهم" میرن مدرسه که در آن انفرادی پشت میزاشون بشینن و باهم حرف نزنن! هر فعالیت گروهی تقریبا تو مدرسه ممنوعه چرا که کنترلش سخته!
پس ما چیزی که انفرادی هست رو حضوری کردیم و چیزی که همکاری دارد را حذف، تا مدیریت مدارسمون راحت باشه، چرا که پشت ذهن تمام سازندگان سیستم های آموزشی اینه:
میلیون ها دانش آموز داریم که هیچ علاقه ای به آموزش ندارن و در آینده هم هیچی نمیشن.
اما "علاقه نداشتن بچه ها به آموزش" ضعف بچه ها نیست، بلکه باگ و اشکال سیستم آموزشیه!
ترکیب تئوری و عملی به صورت آنلاین و حضوری و از بین بردن تفکر زندان کافی نیست. یک موضوع مهمتر دیگه وجود داره:
انسانها با هم فرق دارن، علایقشون فرق داره، طرز تفکر و کار کردنشون فرق داره
یک سیستم آموزشی جوابگوی همه نیست. سیستم آموزشی باید پویا باشه و این آزادی رو به هر دانش آموز بده که سیستم خودش را طراحی کنه.
یکی از دلایلی که آموزش برنامه نویسی اینقدر موفق در دنیا عمل کرده، همین موضوعه که تقریبا به تعداد برنامه نویسان دنیا، روش مختلف آموزش وجود داره
در جوب کسانی که می گویند این رشته/مهارت مثل برنامه نویسی نیست باید گفت چرا نیست؟ چون تلاش نکردیم باشه.
آموزش پویا میتونه وجود داشته باشه، چون الان وجود داره! کافیه بهش بال و پر بدیم و نگیم نمیشه! چون شده!
در ضمن این مشکل کشور ما نیست و همه جای دنیا همینه، کم و بیش.
امیدوارم که این مطلب شما رو به فکر فرو ببره برای بازگرداندن سیستم آموزشی به ماموریت اول خود.
