حکومت های دینی، نحوه کنترلگری را خوب بلدند؛ بسیار شنیده اید که اشخاص متدین، فرزندان شما را باقیات و صالحات شما معرفی می کنند؛ بدین شکل که تا زمانی که فرزند شما زنده باشد و چه کار خوب و چه کار بد کند بر کیفیت اعمال شما تاثیر گذار است؛ این یعنی اینکه فرزند خود را سفت بچسبید که همانا فرزندان می توانند آفت ایمان و دین شما در دنیا و آخرت شوند؛ و یا در موردی دیگر خانواده و نهاد خانواده و حفظ آن را همواره از مهم ترین مهم های جامعه بشری تلقی می کنند. وقتی شما با خانواده خود زیست می کنید نه صرفا زندگی، باید در بسیاری جهات هم رای و هم نظر آنها باشید وگرنه ممکن است خانواده سنتی-مذهبی ایرانی چنان بلایی بر روان شما ایجاد کند که با چندین جلسه تراپی هم حل نشود. آنهایی که در خانواده مذهبی بزرگ شدند باید مثل آنها رفتار کنند اما زمانی ممکن است، تفکراتشان تغییراتی حاصل شود ولی باید چنین تغییراتی را پنهان از خانواده نگه داشت؛ چون آنها خود را به شدت ملامت می کنند که ما چه کم گذاشته ایم که فرزندمان عاقبت بخیر نشد و ما هم نمی شویم و بی هویت شده است و تاثیر پذیر است و هزاران انگ دیگر و غصه و ملامت؛ پس بیخیال ابراز عقاید می کنیم. در نحوه پوشش هم باید بسیار محتاط بود به عنوان مثال همچنان در بسیاری از مکان ها باید با حجاب مدنظر آنها ظاهر شوی.
همه ی اینها یک ظاهری از داستان و زیست این اشخاص تحول یافته است؛ آنها به اندازه کافی از لحاظ همه ابعاد درونی دچار فشار از جانب خود هستند که چندین سال به چنین سبکی زندگی کردی و حالا به یکباره این داستان تغییر می کند و از خود می پرسی کدام یک از من، من واقعی است؟ آن دختر محجبه و با فلان اعتقادات یا این دختر نه چندان محجبه و با بیسار اعتقادات؟
خود شخص به این نتیجه می رسد که هر دوی آنها من هستم ولی دیگران آن را قبول نمی کنند. می دانم و می دانیم حرف دیگران نباید برایمان مهم باشد ولی اگر در خیابان باشی و باران ببارد شما خیس می شوید؛ شما باید خیلی مجهز باشید که خیس نشوید. خیلی از افراد اینطور نیستند؛ از لحاظ روانی منظورم است.
این افراد به سختی می توانند با اعضای خانواده خود صحبت کنند چراکه باید بسیار محتاط باشند وگرنه طرد می شوند؛ می دانم و می دانیم که در خیلی مواقع نباید اهمیتی داشته باشد ولی خب فاصله گرفتن به یک مرتبه قطع رابطه کردن، قطعا روح و روان را مچاله می کند و تنها می شوی و برای انسانِ به ذات اجتماعی دردیست بزرگ.
انسان ها به اندازه کافی توسط خودشان قضاوت می‌شوند واقعا نیازی به قضاوت دیگران ندارند. شاید کمی درک، التیام روح و روان زخمی اشان باشد.
برای بسیاری از ما این داستان آشنایی است و برای خیل دیگری داستان نافهم و غیرقابل باور.
