من توی زندگیم دو نوع چالش دارم. چالش هایی که هیچ جوره دست من نیست تا بتونم حلش کنم و چالش هایی که تا حدودی میتونم درستش کنم و بستگی به تلاش و خواست خودم داره. چالش های سخت رو من چجوری میتونم حلش کنم در حالی که بهترین پزشکان دنیا نتونستن جوابی براش پیدا کنن؟ بنابراین اون چالش ممکن چالش هایی رو که من میتونستم با تلاش خودم حلش کنم روی اون تاثیر بگذاره و لاینحل اش کنه. بعضی از آدما فقط چالش های حل شده دارن توی زندگیشون و بعضیا انقدر چالش های حل نشده زندگیشون بزرگه که حتی نمیتونن یک قدم بردارن. از اینکه یکی میاد بهم میگه این کارو چی کردی جواب نگرفتی؟ این چه سوالیه آخه؟ خب معلومه طرف تمام هم و غم اش رو گذاشته که اون مشکل رو حل کنه. معلومه که برای سلامتیش تلاش کرده، دویده، غصه خورده، اشک ریخته، ذره ذره آب شده، بازم تلاش کرده بازم دویده... بعضی از چالش ها قرار نیست حل بشن اینو وقتی می فهمی که دیگه امیدت مثل قبل نیست. من واقعا این جمله ای هم که بپذیرش و زندگی کن رو هم نمیتونم تحمل کنم. من نه میتونم بپذیرمش نه میتونم باهاش کنار بیام فقط با یک حالت چشمای ناراحت نگاهش می کنم و میگم کاش نبودی کاااااش نبودی یا کاااااش حل شدنی بودی...
