به گمانم خوشآیندترین، مؤثرترین و متعالیترین احساسی که میتواند در انسان پدید آید، احساسِ ارزشمندیست.
این احساس به قدری مؤثر و کارآمد است که قادر است انسانی را از خاک بلند کرده و به جانبِ عرش پرواز دهد.
اما عواملِ پیدایشِ آن در افرادِ مختلف، یکسان و همانند نیست و بسته به ارزشهای فردیِ هر کس، متفاوت است.
و آدمی هرچه بیشتر و پیوستهتر در طریقِ ارزشهای درونیاش به پیش برود، این احساسِ متعالی بیش از پیش در او متجلی میگردد.
مثلا برای فردی "مادرِ خوبی بودن" مغتنم است و طی این مسیر، احساس ارزشمندی را در وجودش میتاباند.
و برای دیگری "اشتغال" ارزشمند است.
و دیگری "خدمت به مردم"
و دیگری "ایثار"
و دیگری "تحصیل علم و دانش"
و دیگری "کسب ثروت"
و....
ارزشهای فردیْ همسان نیستند، هنر در یافتن آنها و قرار گرفتن در مسیرشان است.
اما مسئله اینجاست که ما انسانها _ اغلب یا گاهی_ ارزشهای راستینمان را گُـم یا فراموش میکنیم.
خوب است گهگاه با خویش خلوت نموده، دفتر و قلمی برداشته و پس از اندیشیدن و یافتن ارزشهای حقیقیمان، آنها را لیست کنیم.
اکنون سؤالی پیش میآید:
ارزشهای حقیقیمان را چگونه بیابیم؟
در این حوزه، استفان کاوی روانشناس و نویسندهی آمریکایی در کتاب فوقالعادهی "هفت عادت مردمان مؤثر" راهکاری را پیشنهاد داده است:
تصور کن مردهای. در بازخوانیِ سرگذشتت، حرکت در چه مسیرهایی، و معرفیات تحت چه عناوینی، برایت مهم و گرانمایه است؟
آن مسیرها، ارزشهای درونی و راستین تو هستند که حرکت در طریقشان، بهترین حال و احوال را برایت به ارمغان میآورد.
#فاطمه_سادات_جزائری
