زندگی لحظه هایی دارد که ما خالق آن هستیم و ریشه در افکار دوست داشتنی وجود ما دارد. افکاری که با عشق و توان می کوشیم تا رنگ بودن به خود بگیرند و چه خوش اوقاتیست آن وقتی که این علایق نمود خارجی پیدا کنند و ما بتوانیم آن را در صحنه زندگی مان به نمایش درآوریم.اثری که برجا می ماند چه مادی چه روحانی می شود نقطه عطف زندگی مان که با دیدن یا فکر کردن به آن،حال دل و روحمان تازه می شود. کاش اراده آدمی آنقدر قوی بود تا به علایق معقولش رنگ واقعیت دهد که اگر اینگونه میشد زندگی با تمام فراز و فرودهایش چنان به دل می نشست که بی حسرت رقم میخورد.
در احوالات خودم که می اندیشم به لیست بلندبالایی از سطح علایقم می‌رسم دقیقتر که میشوم درمی‌یابم که هدف رسیدن به یک آرامش و زیبایی درونیست.علاقه به نقاشی و چرخیدن در دنیای رنگها و خلق آثاری که هرگاه نگاهت به سمتش می افتد هر چه حس خوب است به سراغ دلت می‌آید.یا داشتن یک کتابخانه بزرگ و غنی از منابع مختلف در خانه ات همراه با کافه ای کوچک کنارش که هرگاه دلت در جستجوی ذره ای آرامش باشد قدمهایت تورا به آن سو ببرند.
یا خالی از هر دغدغه ذهنی و گرفتاری های دست و پاگیر، بتوانی به کویر زیبای خداوند با آن آسمان پرستاره بی نظیرش سفر کنی و تمام شب خودت را به تماشای این نقاشی الهی دعوت کنی. نگاه کردن به آسمان یکی از زیباترین علایقی ست که هیچ گاه در وجودم رو به کاستی که نرفته بلکه نسبت به این امر تشنه تر از قبل شده ام و ایجاد رابطه خاص با پروردگار هستی که می‌توان گفت سر منشأ تمام این علایق است.اما از تمام اینهایی که با خود مرور میکنم می‌رسم به مهم ترینش،که در زندگی ام بیشتر به آن شاخ و برگ داده ام"نوشتن". دوست دارم این حس و توانایی را بيش از هر چیز دیگری در خود پرورش دهم و آثاری از این پرورش بر جا بگذارم که حال خوبی به دلها بدهد. شاید همیشه ارتباطی که از طریق نوشتن با دیگران برقرار کرده ام پربارتر از هر راه دیگری مرا در این مهم یاری رسانده است.
خدایا توان و اراده مان را چنان قوی کن که لحظه های زندگی‌مان عاری از هر حسرت و بطلان وقتی باشد.
