بنا بر نظر ژاپنی ها، همه یک ایکیگای دارند. این واژه را می توان به اشکال مختلفی تعبیر کرد، علت بقا، دلیل بودن، معنای زندگی؛ اما شاید ساده ترین شکل آن همان تعریفی باشد که روستاییان اکیناوا دارند، ساکنان جزیره ای که بیشترین طول عمر های بالای صد سال دارند؛ ایکیگای دلیلی است که صبح ها به خاطر آن از خواب بر می خیزید. به همین سادگی.
ایکیگای شما چیست؟ آن را می شناسید؟ ژاپنی ها معتقدند که همه ما یک ایکیگای داریم که در عمق وجودمان پنهان است. برخی آن را یافته اند و بعضی هنوز در پی آن هستند و باید گفت که یافتن این موضوع نیاز به کاوشی عمیق و صبورانه دارد.
کتاب پیش رو راهنمایی است که شما را در یافتن ایکیگای خود، داشتن یک زندگی شاد و معنادار و عمری مفید و طولانی راهنمایی می کند.
این کتاب اصلا شبیه کتاب های انگیزشی نیست، این کتاب ترسیم گر زندگی واقعی با همه نقصان هایش است. دانشی که این کهنسالان ژاپنی به آن رسیده اند، به ما کمک می کند این نقصان را تا حدی اصلاح و در نهایت بپذیریم که زندگی ناقص است، گاهی زشت و گاهی رنج آور؛ اما خوشبختانه یا متاسفانه تنها چیزی است که داریم.
به جز رژیم غذایی سالم و سبک زندگی مفهوم دیگری که این کتاب به آن پرداخته، فلو است. فلو مفهوم جالب و مهمی است. بر میگردد به همان معنای زندگی. بگذارید با یک مثال شرح بدهیم. تا به حال شده که در حین انجام کاری از همه جا جدا بشوید و غرق در آن کار بشوید؟ جوری که اصلا گذر زمان را حس نکنید. انگار اصلا به دنیای دیگری تعلق دارید. مثلا خود من حین گوش کردن به بعضی موسیقی ها، ناگهان می بینم کارهایم مانده و من همینطور در سالن کنسرت نشسته ام و خودم هم با آنها ساز میزنم. یک لحظه پیانو میزنم و در لحظه ای دیگر پای ویولن سل عظیمی نشستم و غوطه ور در زمان حل میان نت ها هستم.
در بخش دیگری از کتاب مصاحبه هایی با مزه با افرادی که طولانی ترین عمر ها را داشته اند شده و سخنان و تجربیات خردمندانه شان برای ما آورده شده. هر کدام از این افراد زندگی و نگرش های مخصوص به خود را داشتند اما یکی از راز های اصلی شان این بود که تا لحظه آخر با معنا و انرژی زندگی کردند . این افراد شایسته احترام هستند، آنها طی دهشتناک ترین فجایع بشری زندگی کردند، سختی های بسیار متحمل شدند شاهد از دست دادن عزیزان خود بودند؛ با این حال هنوز مشغول به کار و مهم تر زندگی کردن هستند.
در انتها گرچه من یک آدم صد ساله از نزدیک ندیدم و متاسفانه ژاپن نرفته ام، اما وقتی در کوهستان پیرمرد هفتاد و اندی ساله ای می بینم که با آهنگ می خواند و کوله سنگین بر دوش قبراغ تر از من پیاده روی می کند، می فهمم که واقعا این معنا و ارزش زندگی است که آنها را تا این حد سرحال نگه می دارد.
بله
قناعت به چیز های کوچک
و دوست داشتن زندگی در عین نواقصش
«ایکیگای» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/104115
فاطمه عسکری
