فلسفه‌ی معماری زورخانه، باستانی‌ترین ورزشگاه ایرانی
ورزش زورخانه‌ای در ابتدا برای تمرین و آموزش جنگجویان مورد استفاده قرار می‌گرفت. ترکیبی از هنر، ورزش‌های انفرادی، موسیقی، ادبیات، معنویت، اخلاق و آموزش قدرت، که در جهان نظیر آن وجود ندارد.
زورخانه دارای معماری کاملا متمایز با فلسفه‌ای منوط بر، ساده زیستی، روراستی و فتوّت است، ساختمانی گنبدی شکل با طراحی یکپارچه به دور از آرایه‌های تزئینی پرتکرار و به بلندای ۱۰ متر، که درهای ورودی آن نسبت به درهای استاندارد ارتفاع کمتری دارند «حدودا ۱.۵ متر» و افراد حین ورود، وادار به خم شدن و نوعی ادای احترام و ابراز تواضع می‌شوند.
معماری داخلی زورخانه دایره‌ای، با گود سنگی هشت ضلعی نه چندان بزرگ در مرکز، به عمق ۷۰ سانتیمتر، طول و عرض ۸ متر، که مکانی مقدس برای انجام حرکات ورزشی بوده و مهمترین ویژگی ساختاری آن، تطبیق نقطه‌ی مرکزی گود با مرکز گنبد، جهت انعکاس بهتر موسیقی و تأثیر روانی بر ورزشکاران است. حدودا ۲۰ نفر در آن ورزش می‌کنند، در هرجای زورخانه که بایستید، دیدی واحد دارید.
سردم مکانی مقدس، ۱.۵ متر بالاتر از کف گود که با پرهای طاووس و کبوتر تزئین، و مراسم زورخانه از آن‌جا توسط مرشد، که فردی با صفات نیکو، پاک نهاد و آشنا به آیین کشتی پهلوانی است، همراه ضرب، اشعار حماسی و اخلاقی اجرا می‌شود.
بالای سر مرشد یک زنگ برای ریتم بخشیدن به آوازی که می‌خواند و هدایت ورزشکاران، و در پایین پای او نیز بخاری کوچک برای گرم کردن ضرب قرار دارد.
فرفیت، زیبایی بی‌نهایت است...
