دو روز رویایی تموم شد....
از ۱۹ خرداد که بعد از ۱۱۱و نیم روز تو میدون فردوسی دیدمش، تا ۲۱ خرداد که تو ترمینال غرب بدرقه ش کردم.
همون روز دوم یعنی ۲۰ خرداد، تو ایستگاه مترو تئاتر شهر خدافظی کرده بودیم، ولی اونقدر غم به دلم ریخته بود که طاقت نیاوردم و وقتی دیروز گفت ترمیناله و داره میره ، سریع قوطی پیوست رسان که همیشه همراه نامه ها توش پیوست رو میذاشتم، پر از شکلات و آدامس و لواشک بسته بندی کردم و سریع اسنپ گرفتم رفتم ترمینال. وقتی گفتم دارم میام ، ساعت بیست دیقه به ۴ بود ، شوکه شد و گفت بلیطش واسه ساعت ۴ه . هیچ جوره نمیرسیدم. گفت یه لحظه صبر کن. من دیگه با ذکر "هر چه باداباد" از خونه در اومدم. پیامک زد که بلیطشو عوض کرد واسه ۴ و ۴۰ دیقه. به آقای اسنپی گفتم: "میشه سریعتر برید، خیلی عجله دارم. " از این دیالوگ تکراریای فیلمای ایرانی! ولی واقن عجله داشتم. شاید اونا ام واقعا عجله دارن که هی تو فیلما اینو میگن!??♀️
ساعت ۴ و ۱۰ دیقه رسیدم ترمینال. وای چقد بزرگ بود ، اصلا فک نمیکردم اینقدری باشه. بهش زنگ زدم گفت هرجایی هستی تکون نخور فقط لوکیشنت رو بفرست. فرستادم. یه ربع کشید تا همدیگه رو پیدا کنیم. یعنی فقط ۱۵ دیقه تا حرکت اتوبوسش مونده بود. دستمو گرفت و رفتیم رو صندلیای روبروی تعاونی ها نشستیم. قوطی رو از کوله م درآوردم بهش دادم. گفت آخه چجوری میخوای برگردی؟ گفتم یه جور پیدا میکنم دیگه. گفت پاشو بیا. رفتیم اون ور اتوبوسا، بهم راهو نشون داد گفت این سمتی که همه دارن میان، تو برعکس باید بری تا برسی به مترو. گفتم باشه.
رفتم تا دم اتوبوسش ، گفت تو این نور از همیشه قشنگتری. زیر ماسک خندیدم. گفت برو. دلم میخواس وایسم تا وقتی اتوبوسش میره دست تکون بدم براش. ولی چون دیدم نگران برگشتنمه زودتر دوییدم و رفتم. ده دیقه ای کشید تا مترو رو پیدا کنم. بهش پیامک دادم که رسیدم مترو. خیالش راحت شد و کلی ایموجی گل برام فرستاد. حالم خوب شد. این شد یه خدافظی درست درمون.
قول داد واسه ۲۳ تیر ،سالگرد اون روز جادویی ،برگرده.
منم "صبر میکنم دیگه، صبر نکنم چیکار کنم؟"
