اولین اتوبوس‌ها از ساعت ۶:۳۰ به ایستگاه‌ها وارد می‌شوند و مثل سابق تا ساعت ۹ با ترافیک ایستگاه‌ها مواجه هستیم. مترو مثل گذشته از ساعت ۵:۴۵ تا ۱۰:۳۰ شب کار می‌کند. تمامی سازمان‌ها و ادارات طبق برنامه‌ی زمانی گذشته به کار می‌پردازند. در ساعت کاری شرکت‌های خصوصی هم کوچکترین تغییری دیده نمی‌شود. حتی مغازه‌ها هم مثل گذشته و حتی کمی دیرتر شروع به کار می‌کنند. مشخصا این وضعیت هیچ تفاوتی با سال‌های گذشته از خود نشان نمی‌دهد.
اخبار رسانه‌های جمعی بر محور تقبیح وضعیت اقتصادی کشورهای غربی و شکست‌های دشمنان منطقه‌ای مدیریت می‌شود و در این میان تشویق به خرید از کالاهای ایرانی و معرفی تولیدکنندگان برتر به متن اخبار کشیده شده است. در واقعیت اما قیمت کالاها و خدمات همپای دلار بالا رفته‌اند و هیچ تغییر محسوسی در کیفیت محصولات مشاهده نمی‌شود.
حتمن می‌دانید بعد از جنگ جهانی دوم چیزی از اقتصاد ژاپن باقی نمانده بود ولی امروز ژاپن همتراز بزرگترین قدرت‌های اقتصادی دنیاست. به نظر شما جنگ اقتصادی ما پازل گمشده‌ای ندارد؟ یا شاید بهتر باشد بپرسم به نظر شما اصلا آیا ما در جنگ اقتصادی هستیم؟
