تو مترو نشسته بودم که متوجه شدم نزدیک ۱۰ دقیقست در ایستگاه توقف داریم، کم کم همه کنجکاو شدن که چی شده و چرا حرکت نمی‌کنیم. فقط اینو متوجه شدم که ۲۰ دقیقه دیگه باید صبر کنم. چیزی نگفتم و فقط به ساعت گوشیم خیره شدم و یه جوری خدا خدا میکردم ثانیه ها کندتر حرکت کنن تا با تاخیر نرسم کلاس.
بالاخره قطار حرکت کرد. چند ثانیه نگذشته بود که ۲ تا دست فروش پریدن توی واگن و به ترکی بهم گفتن: تمام ایستگاه خون شده! یکی پریده و خودکشی کرده!
کسایی که متوجه صحبتاشون شدن سریع صورتشون مبهوت موند و پریدن به سمت پنجره تا شاید اثراتی از خون رو ببینن. بقیه هم که متوجه نبودن، با دیدن عکس‌العمل بقیه شروع کردن به سوال پرسیدن و متوجه شدن چه خبره.
اون لحظه بود که شروع کردن به سوال پرسیدن! کی بوده؟ دختر یا پسر؟ پیر یا جوون؟
دستفروش گفت نمی‌دونه ولی از ریل خونی عکس گرفته بود. به سری از مسافرا سرشون رو خم کردن به سمت موبایل دست فروش تا ببینن چی شده.
بیشتر از هرچیزی اون لحظه داشتم به این فکر میکردم، مگه ما از دیدن خشونت بیزار نیستیم؟ مگه نمیگیم بچه‌هامون بازی‌های پر از خشونت بازی نکنن! پس چی باعث میشه شنیدن خبر خودکشی یه آدم دیگه چنین کنجکاوی بهمون بده که بخوابم دنبال اثری از صحنه قتل بگردیم؟
واقعیتش اینه که جوابی براش پیدا نکردم، همون طور که دلیلی برای خودکشی یه آدم توی ایستگاه مترو پیدا نکردم. البته فکریه که خیلی مهمون ذهنم میشه وقتی وارد ایستگاه مترو میشم. “عبور از خط زرد”! اگه یهو یکی اشتباهی هل داده بشه و بیوفته اون وسط چی؟ اگه من بیوفتم چی؟ کی چی یادش می‌مونه؟ چرا باید همچین جایی برای خودکشی انتخاب بشه؟ چون مطمئنه که کارش تمومه؟
و بعد حواسم رو پرت میکنم تا کمتر همچین فکرایی رو نشخوار کنم.
ولی اون روز بیشتر درگیر جذابیت مرگ و حادثه برای دنیای زنده ها شدم. چهره کنجکاو مسافران قطار برای اینکه بدونن که جرات کرده این تصمیم رو بگیره که خودش با دست خودش بره جایی که هیچ کس ازش جز داستان و تخیل نمی‌دونه.
قطعا دلیل روانشناختی قابل توضیحی برای این میل وجود داره، اما خب فکر کنم برای هر کس میزان و حدی داره.
شاید برای همینه که صحنه حوادث همیشه جذابه و هنوزم تمام اخبار دنیا بر اساس تزریق حادثه به انواع مختلفش به مخاطبانش زندست.
——————-
*عکس از اینستاگرم نیمای دهقان
