اگر شما هم مثل من، در پایان هر هفته و هر ماه و هر سال از سرعت گذر زمان شگفت زده می شید احتمالا به من حق میدید اگر بگم که این نه ماه با سرعت برق و باد گذشت!
شنبه هفته آینده اولین روز کاری من خواهد بود و خیلی دوست دارم که بتونم به صورت روتین به کار برگردم اما متاسفانه تا چند ماهی امکانش نیست چون دخترم هنوز خیلی کوچیکه و قصد ندارم فعلا مهد بذارمش. درنتیجه باید مدتی رو با ذخیره مرخصی های استحقاقی و مرخصی های ساعتی و مسافرت های درون شهری یو یو وار از خونه به خونه مامانم و محل کارم داشته باشم! امیدوارم این پروسه اول از همه برای من و بعد برای دخترم خیلی سخت نباشه. با این حال از برگشت به کار خیلی خوشحالم چون به نظرم تاثیر مثبتی در روحیه ام داره.
این روزها، دخترم یه دندون کوچولو در آورده و دائما در حال سرک کشیدن به گوشه و کنار خونه است. رخت بند به اندازه یک شهر بازی کامل براش هیجان داره و چاه آشپزخونه مثل یک غار پر رمز و رازه. عاشق دنبال کردن جارو برقی و زل زدن به ماشین لباسشوییه و همیشه موقع ظرف شستن و آشپزی کردن به من آویزون میشه تا بیارمش بالا و ببینه که چه خبره.
اگه بچه دارید حتما حرفهای من رو کاملا درک می کنید و اگر بچه ندارید باید بگم که خودتون خبر ندارید که همین وسایل عادی و روزمره ما می تونن چقدر برای بچه ها شگفت انگیز باشند!
