مهر ماه سال 1374ه . ش. از راه رسید و من دانش آموز پایه چهارم شدم.( البته به زور تک ماده ها که در سنوات گذشته کردم، وساطتت پدر و مادر از معلم و مدرسه که بعضا به ریش سفید های ده حسین آباد هم رسید. - راستی تا یادم نرفته بگم من متولد 1354/07/01 هستم (مهرماهی) - وقتش رسید بهم تبریک بگید. من هم مثل دانش آموزان منتظر ورود آقا معلم بودم. آگه گفتید کدوم معلم؟ بله، معلم زبان.... خداوکیلی الان هم که اسم کلاس زبان می یاد تن خیلی ها میلرزه.. + اون یکی درس... اوه اوه اوه ریاضی
در کلاس باز شد و یه آقایی که در نگاه اول شبیه انیشتین بود وارد کلاس شد؛ موهای ژولیده، عینک با شیشه های ته استکانی با نمره 5 ، کیف ساموسونت مشکی رنگ بزرگ که واسش سنگین بود...
دانش آموزان به رسم ادب که چه عرض کنم به زور از جا بلند شدن و با صدای دلنشین "بفرمایید" آقا معلم در جای خود آرام گرفتند. آقا معلم حدود 5 دقیقه هیچ نگفت و فقط و فقط عرض و طول کلاس را پیمود. همه مات و مبهوت شده بودیم و سکوت عجیبی در کلاس حکم فرما بود و هیجان زده و منتظر که اولین کلام و رفتار آقا معلم چه خواهد بود. ناگهان صدایی دل آرام و متین در کلاس طنین انداز شد: او چنین خواند؛ بچه ها
زندگی؛ نان
زندگانی؛ عشق، آزادی، ایمان
پایه های شهر فردایم اینهاست، زندگی با اینها زیباست.
آری، او از زبان نگفت و نخواند، از زندگی، عشق و باور گفت و خواند، با زیبائی شروع کرد و از آینده برایمان گفت. ما را به گذشته نبرد و در آن جا، جا نگذاشت. الان که خوب دقت میکنم او نه معلم بلکه در نقش کوچ ظاهر شد. - بخوانید مقاله کوچینگ؛ هنر و علم کشف و شناسایی زیبائی درونی. از تالیفات اینجانب - و او اینگونه شد اولین کوچ من، هدایتگر و راهنمای درون من، شد که شد، از زبان که سهل است از تمام زبان دانان و زبان جویان در گذشته و آینده خوشم آمد و شروع زیستن واقعی من آغاز شد.
او مرا دید و شنید، قضاوت نکرد و به قابلیت و پتانسیل درونی من احترام گذاشت و من بهروز غلامحسینی شدم" شاگرد اول کلاس چهارم دبیرستان" درست خواندید: شاگرد اول اول اول....... و بعد ادامه دادم تا شدم معلم عزت نفس و کوچ و مربی توسعه و شکوفایی انسان ها (لطفا بگید خدا قبول کنه).
تعریف "عزت نفس" بدین قرار است؛ همان چیزی که معلم زبانم عالیجانب "علی نعمتی" به من هدیه داد و من آن را فهمیدم و در خود درونی کردم.
به نظر من عزت نفس سه بال دارد:
بال اول: احساس و باور به خودارزشمندی، خویشتن دوستی، خودمحترم بودن..
بال دوم: احساس و باور به خودتوانمندی، خود شایستگی و خودباوری، اعتماد و اطمینان به توانایی ذهنی خود در برخورد با چالش ها و مسائل زندگی .
بال سوم: احساس و باور به خود لیاقتی و خود زیبندگی به برخورداری از نعمات الهی در ابعاد مختلف.
نکته مهم: در سلسله مقالات بعدی به تفصیل در خصوص هر کدام خواهم نوشت. پس با من باشید و مرا سخت بچسبید..
آقا معلم (آرزوی عزتمندی و سعادتمندی برایش مسئلت دارم) در طول سال تحصیلی این سه بال رو با رفتار، گفتار و اعمال خود در من خلق کرد و من یاد گرفتم که چرا و چگونه خودم را دوست داشته باشم و خودم را موجودی ارزشمند بدانم، به خود و توانمندی بی نهایت و بی حد و حساب خودم ایمان بیاورم و خود واقعی خودم را لایق و شایسته بهترین ها بدانم و این چنین بود که از دیار فقر علمی (حسین آباد) به مهد و سرزمین دانش(دانشگاه شهید بهشتی تهران ) هجرت کردم.
داستان حرمت نفس من ادامه دارد.......
کانال های ارتباطی با من:
شماره همراه:09124591763
کانال تلگرام:bgholamhoseini@
آدرس ایمیل: gholamhosseini.sadra@yahoo.com
