لندن پایتخت و مهمترین شهر انگلیس است که در جنوب این کشور قرار دارد. لندن، مخلوطی از یک شهر جهان سومی و یک شهر کاملا پیشرفته است. مساحت شهر نزدیک به یک‌هزار و ۵۰۰ کیلومتر مربع است و جمعیت آن به ۷ میلیون نفر می رسد. مردم لندن هم مثل سایر هموطنانشان به زبان انگلیسی صحبت می کنند، با این حال احتمال دارد مردم شهرهای دیگر انگلستان برای ارتباط با اهالی این شهر به مشکل بربخورند. اصولا در انگلستان و در نواحی مختلف آن، لهجه‌ها کاملا با یکدیگر متفاوت است و مردم هر منطقه با لهجه‌ای که مخصوص خودشان است، صحبت می کنند.
سال تاسیس: 50 میلادی
مساحت: 1572 کیلومتر مربع
جمعیت: 8982000 نفر(در سال 2019)
شهردار: صادق خان(از سال 2016)
لندن یکی از شهرهای جهانی بسیار مهم بوده و قدرتمندترین، مطلوب‌ترین، تأثیرگذارترین، پربازدیدترین، گران‌ترین، پایدارترین، قابل سرمایه‌گذاری‌ترین، مناسب‌ترین شهر برای کار شناخته می‌شود. این شهر تأثیر بسزایی بر روی هنر، داد و ستد، آموزش، سرگرمی، مد، اقتصاد، بهداشت و درمان، رسانه، خدمات تخصصی، تحقیق و توسعه، گردشگری و حمل و نقل دارد. لندن ار نظر عملکرد اقتصادی رتبهٔ ۲۶ ام را در میان ۳۰۰ شهر بزرگ جهان دارد. این شهر یکی از بزرگترین مراکز مالی و پنجمین یا ششمین شهر بر پایهٔ تولید ناخالص داخلی است. لندن پربازدیدترین شهر از نظر تعداد مسافران خارجی و دارای شلوغ‌ترین سیستم فرودگاهی بر اساس ترافیک مسافر است. این شهر میزبان بیشترین تعداد شرکت‌های خرده‌فروشی بین‌المللی بوده و از این رو یک مقصد سرمایه‌گذاری پیش‌رو محسوب می‌شود. در سال ۲۰۲۰، لندن پس از مسکو دومین شهر از لحاظ تعداد میلیاردرها در اروپا و در سال ۲۰۱۹، دارای بیشترین تعداد فوق ثروتمندان در اروپا بوده‌است. این شهر دارای بیشترین تراکم دانشگاه‌ها در اروپا بوده و دانشگاه‌های رده بالایی مانند امپریال کالج (در حوزهٔ علوم طبیعی و کاربردی)، و مدرسهٔ اقتصاد (در حوزهٔ علوم اجتماعی) در آن قرار دارند. در سال ۲۰۱۲، لندن اولی شهری شد که تا کنون میزبان سه دوره از بازی‌های المپیک تابستانی بوده‌است. لندن دارای چهار سایت میراث جهانی یونسکو شامل برج لندن، باغ‌های کیو، مجموعه بناهای کاخ وست‌مینیستر، کلیسای وست‌مینیستر و کلیسای سنت مارگریت، و منطقهٔ تاریخی گرینویچ است. شهر لندن طبق آمارهای رسمی جمعیتی بالغ بر ۷٬۵۱۲٬۴۰۰ نفر (در نیمه سال ۲۰۰۶) را در داخل محدوده شهری خود گنجانده‌است و به عنوان پرجمعیت‌ترین شهر در اتحادیه اروپا مطرح می‌شود. مساحت این شهر روز به روز افزایش می‌یابد، به طوری که امروزه شهر از محدوده خودش بزرگ‌تر شده‌است و جمعیتش به ۸٬۶۳۸٬۲۵۱ نفر (در سال ۲۰۱۵) رسیده‌است. جمعیت منطقه پایتختی انگلستان بین ۱۲ تا ۱۴ میلیون نفر تخمین زده می‌شود. مردم شهر لندن به دلیل مهاجرت از نقاط مختلف به این شهر، دارای تمدن، فرهنگ، دین و آداب و رسوم خاص خود هستند، به طوری که امروزه ۳۰۰ زبان گوناگون در این شهر تکلم می‌شود. این شهر یکی از قطب‌های حمل و نقل بین‌المللی در جهان است و دارای پنج فرودگاه بین‌المللی است که عبارت‌اند از فرودگاه بین‌المللی هیثرو، فرودگاه گاتویک، فرودگاه استانستد لندن، فرودگاه لوتن لندن، و فرودگاه لندن سی‌تی.
در ماه‌های آگوست و جولای آب‌وهوای این شهر در بهترین حالت خودش قرار دارد. در این ماه‌ها دمای هوا بین 9 تا 23درجه سانتی‌گراد متغیر است. گرچه در تمام فصول سال ممکن است آب و هوای لندن خنک و بارانی شود؛ اما این دو ماه بهترین زمان‌ها برای سفر به لندن هستند. به طورکلی شهر لندن زمستان‌های معتدل و تابستان‌های ملایم دارد. البته بهخاطر عبور رودخانه تیمز از آن، در فصول گرم سال هوا کمی شرجی می‌شود و رطوبت آن نسبت به سایر شهرهای انگلستان بیشتر است.
لندن شهری باستانی به شمار می‌رود. در تاریخ با این که نشانه‌هایی از اقامت انسان‌ها در این منطقه پیش از رومی‌ها دیده می‌شود، اما اولین بار که نام این شهر در منابع تاریخی دیده می‌شود مربوط به دوران پس از فتح بریتانیا توسط روم می‌شود. این شهر توسط رومی‌ها با نام لاندینیوم بنا شد و ۱۷ سال با این نام زنده بود. در سال ۶۱ پس از میلاد این شهر در حمله قبایل بومی با خاک یکسان شد. در سده دوم پس از میلاد لندن رومی حدود ۶۰ هزار نفر جمعیت داشت. اما با افول قدرت امپراتوری روم این شهر کم‌کم از سوی ساکنانش ترک شد و در قرن ۵ پس از میلاد بسیاری از ساکنانش آن را ترک گفته بودند. در سده ششم میلادی، آنگلوساکسون‌ها شهر دیگری درکنار لاندینیوم ساختند و آن‌را لاندنویک نام نهادند. این شهر هم در سال ۸۵۱ توسط وایکینگ‌ها با خاک یکسان شد. بیست سال بعد از آن آلفرد کبیر شاه جدید انگلیس صلح برقرار کرد و این شهر را دوباره به درون دیوارهای دفاعی لندن رومی منتقل کرد. این شهر پس از آن ایلدویچ نام گرفت که به معنای شهر قدیمی بود. این شهر تا قرن ده دوباره به دست وایکینگ‌ها افتاد و دوباره انگلیسی‌ها آن را پس گرفتند. در قرن ده لندن شهر مهمی در انگلیس محسوب می‌شد اما با این حال مرکز حکومت در وینچستر قرار داشت. در قرون وسطی و با پادشاه شدن ویلیام فاتح شهروندان لندن دارای امتیازات ویژه‌ای شدند. در سال ۱۰۹۷ ویلیام دوم قصر جدیدی در کنار شهر لندن ساخت که وستمینستر نام گرفت و مقر حکومت را در آن قرار داد که هنوز هم مقر پادشاهی انگلیس است. در قرن دوازدهم وستمینستر و لندن به واسطه بزرگ شدن به هم رسیدند و بالاخره وینچستر را کنار زدند و به عنوان پایتخت انگلیس شناخته شدند. تا قرن چهاردهم روز به روز بر تعداد ساکنان این شهر افزوده می‌شد. لندن در قرن سیزدهم ۱۰۰ هزار نفر جمعیت داشت. در قرن چهاردهم اما بیماری سیاه یا همان طاعون یک سوم جمعیت این شهر را نابود کرد. پس از آن تا قرن هفدهم دوباره جمعیت شهر بیشتر شد. در قرن هفدهم دوباره بیماری طاعون به لندن زد؛ این بار برای آخرین. پس از آن لندن دیگر هرگز دچار بیماری‌های سراسری و مهیبی که جمعیتش را نابود کند نشد. لندن در قرن هجدم بزرگ‌تر شد و د رقرن نوزدهم به بزرگترین شهر دنیا تبدیل شد. یکی از علل گسترش سریع شهر احداث خطور راه‌آهن در این شهر بود که حومه شهر را به مرکز وصل کرد و دسترسی شهر برای مردم حاشیه‌نشین را آسان کرد. بزرگ‌شدن شهر و شلوغی خیابان‌ها مسئولان شهر را به فکر احداث اولین مترو جهان انداخت. زیرساخت‌ها در لندن بین سال‌های ۱۸۵۵ تا ۱۸۸۹ به سرعت گسترش یافتند و در همین سال‌ها لندن در تقسیمات کشوری از شهر به یک پله بالاتر ارتقا پیدا کرد. این شهر در سال‌های جنگ جهانی دوم بر اثر بمباران‌های آلمان نازی صدمات بسیار زیادی محتمل شد و ۳۰ هزار نفر از شهروندانش جان خود را از دست دادند. در دهه‌های ۱۹۵۰، ۶۰ و ۷۰ مناطقی از شهر که بر اثر بمباران نابود شده بودند به سرعت بازسازی شدند که همین سرعت در بازسازی، هویتی ناهمگون از نظر معماری به لندن داده است. در سال ۱۹۶۵ مناطق بیرونی لندن هم به آن اضافه شدند و لندن بزرگ در همین سال شکل گرفت. در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم موجی از مهاجرت به لندن به راه افتاد و افراد خارجی بسیار زیادی از کشورهای مختلفت به ویژه کشورهای عضو جامعه مشترک‌المنافع به این شهر آمدند. از دیگر اتفاقات لندن پس از جنگ جهانی دوم و دهه‌های پایانی قرن بیستم می‌توان به تروریسم در این شهر اشاره کرد. تهدیدهای مستمر این شهر از سوی گروه‌های جدایی‌طلب ایرلندی تا سال ۱۹۹۷ و آتش‌بس میان گروه‌های درگیر ادامه داشت. پس از آن مهمترین اتفاقی که در این شهر افتاده است بمب‌گذاری انتحاری ۷ جولای ۲۰۰۵ در مترو لندن است.
منابع: ویکی پدیا، سایت همشهری آنلاین، سایت سالیان سفر
درود بر انسانیت
پست های مرتبط:
