من نمی‌دانم واقعاً در این مملکت کسی که ثروتمند نیست، چطور باید خانه و سقفی برای خودش تهیه کند؟ کسی که پدر پولدار ندارد، باید چطور مسکن بخرد؟ با کلی قسط و قرض و گردن کج‌کردن پیش این و آن که یک عمر از زندگی، فقط قسط دادن را بفهمد؟ اصلاً اسم این را می‌شود زندگی گذاشت؟
آن آدم یا آدم‌هایی که حداقل اقساط وام مسکن را ۲.۶۸میلیون تومان تعیین می‌کنند، حداقل حقوق 5میلیون تومان را هم قانون کرده‌اند؟ دربارۀ مردم چه فکری می‌کنند؟ نمی‌فهمند دردِ بی‌خانه بودن را؟
یکی منِ نادانِ احمق را توجیه کند؛ شاید من نمی‌فهمم!
