عمدۀ مطالبی که در خصوص روز 16شهریور از بلاگرها خواندم و می‌خوانم، مرور خاطراتِ وبلاگی و به اصطلاح "خاطره‌بازی"هایی است که اگرچه زیباست، اما در فضای امروز وبلاگ‌نویسی نه آنچنان مفید است و نه اثرگذاری برای رونق دوبارۀ این رسانۀ ارزشمند دارد.
البته شاید اصطلاحِ "رونقِ دوباره" چندان صحیح نباشد، چرا که وبلاگ‌نویسی همیشه رونق داشته، دارد و خواهد داشت.
روز وبلاگستان فارسی 16شهریور است و این روز هم همانند روزهای دیگر می‌آید و تمام می‌شود تا دوباره یک سالِ دیگر بگذرد و روز وبلاگستان دیگری بیاید؛ مهم این است که تفکر کنیم و بندیشیم که چرا اصلاً این روز را گرامی می‌داریم و به بهانۀ آن، مطلبی را منتشر می‌کنیم؟ آیا فقط چیزی می‌نویسیم که نوشته‌ای داشته باشیم به مناسبت روزِ وبلاگستان فارسی؟ و یا اینکه تفکر کنیم تا وبلاگستان فارسی بهتر باشد؟
ما وبلاگ‌نویسان همانند اعضای دیگر جامعه هستیم که می‌خوریم، می‌پوشیم، نفس می‌کشیم و در یک کلام: زندگی می‌کنیم؛ اما حتماً یک چیزی در ما وجود داشته که تصمیم گرفتیم در وبلاگ، احساسات و اندیشه‌هایمان را بنویسیم: آیا این‌طور نیست؟
وبلاگستان فارسی امروزه بسیار به حاشیه رفته است، اما هنوز هستند وبلاگ‌نویسان عاشقی که با انرژی، احساس و تمام وجود می‌نویسند تا بلکه حتی یک نفر، چیزی از تفکر و اندیشۀ آنان یاد بگیرد و زندگیش بهتر شود. هستند وبلاگ‌نویسانی که بهتر از ده‌ها دوست و معلم، به تو پاسخ می‌دهند و راهنماییت می‌کنند.
آفت‌های وبلاگستان فارسی امروزه بسیار زیاد شده است: تیترهای افتضاح، محتواهای سطحی، متن‌های بدون تفکر، پاراگراف‌های تبلیغاتی و پرسنال‌برندینگی! نوشته‌های تبلیغی و بازاریابی. این‌ها به اعتقاد من فقط مشتی اسپم هستند که مخاطبِ دانا به هیچ عنوان به آن اهمیت نمی‌دهد.
روز وبلاگستان فارسی این یادآوری را به ما می‌کند که وبلاگ‌های خوب و بلاگرهای فوق‌العاده را بشناسیم، بخوانیم و حمایت کنیم: چه با دنبال نمودنِ فعالانۀ مطالب، چه با لینک و انتشار مطالب خوب و چه ارسال نظر بر محتواهای ارزشمند.
روز وبلاگستان فارسی یعنی به این فکر کنیم که فقط وبلاگ بنویسیم و مادی‌گرایی، پول‌پرستی، دوشیدنِ مخاطب و مشتری(حتی به قیمت هزینه‌کردن از وبلاگ) را وارد این حیطه نکنیم. یعنی یاد بگیریم که وبلاگ، یک رسانۀ ارزشمند و ابزاری مفید برای تفکر بهتر جامعه و در نهایت رشدِ یک ملت است.
روز وبلاگستان فارسی یعنی با عشق نوشتن، با عشق خواندن، با عشق کامنت فرستادن و زندگی کردن. تنها یک وبلاگ‌نویسِ عاشق، مفهوم این عبارات را متوجه می‌شود؛ نه وبلاگ‌نویسی که به صرف یک کیبورد و لغات، وبلاگ را هم در اختیار اصحاب پول و قدرت قرار می‌دهد.
خیلی صحبت‌های دیگر داشتم که دربارۀ وبلاگستان فارسی بنویسم، اما فعلاً به همین مقدار بسنده می‌کنم و باقی صحبت‌ها را به آینده موکول. اُمیدوارم در همۀ سرویس‌های وبلاگ‌نویسی، بلاگرها یاد بگیرند بهتر تفکر کنند و بهتر بنویسند.
