هر کس به نحوی رنج و عذابی را تحمل می کند، یکی رنج اقتصادی ،یکی رنج فقر ،یکی رنج بی مهری نزدیکانش ،یکی رنج خیانت و من رنج ننوشتن .وقتی نمی نویسم و نمی خوانم رنج می کشم عذاب می کشم.گویا این دو کار برای من یک مایه حیات است که اگر ننوشم خماری شدید حاصل می شود.نشئگی و خماری دو رکن یک اعتیاد است نکشی خماری ، بکشی نشئگی .این دو حال هم نصیب ما شده است.
