-راستی فلسفه را کی می‌خواهی شروع بکنی؟
-نمی‌دانم،مشغله فکری زیادی دارم،پول و کار .....
و کاری که هرگز شروع نخواهد شد.
چند نفر از ما این جمله را شنیده‌ایم؟
خوب به یاد دارم پنج ساله که بودم یک روز از سرکنجکاوی ساعت پاندول‌دار قهوه‌ای مان را پایین آوردم،می‌خواستم با برگرداندن عقربه‌ها زمان را به عقب بازگردانم یا لااقل متوقف کنم.
هیچ اتفاقی رخ نداد الا اینکه ساعت کمی خرخر کرد و دوباره شروع به حرکت کرد.
تجربه تلخی بود،در نگاه اول یک شکست تمام عیار می‌نمود اما در همین شکست‌ها درس های زیادی نهفته است.
درسی که من از ساعت خانه‌مان گرفتم آن بود که زمان همیشه روبه جلو حرکت می‌کند و نمی‌توان مانع از حرکت آن شد یا آن را به عقب بازگرداند یا به عبارتی زمان گوشش بدهکار بهانه‌های من نیست.
خدا را شکر می‌کنم بابت اینکه در دوران کودکی من را با این واقعیت مواجه کرد والا باید بهای سنگینی به نام عمر بابت آن می‌پرداختم.
از همان موقع بود که نگرانی های من مبنی بر اینکه باید چه کار بکنم و به کجا بروم شروع شد و روز به روز بیشتر می‌شد تا اینکه پیگیری ها موثر واقع شدند و توانستم به مسیری قدم بگذارم که در آن موثر هستم.
دوستی را به یاد دارم که برای شروع یادگیری زبان جدید با من مشورت کرد،من هم تمامی راهکارهایی که می‌دانستم را به او گوشزد کردم.بعد از چند ماه از او راجع به پیشرفتش پرسیدم و او گفت که شرایط زندگی دشوار است و از این قسم بهانه‌ها.
خیلی از ما انسان‌ها بیشتر از اینکه برای انجام دادن دنبال دلیل بگردیم،برای انجام ندادن دلیل می‌تراشیم و در نتیجه هیچوقت پیشرفتی حاصل نمی‌شود.
یادم می‌آید به یکی از دوستانم گفتم که روزانه بیست وسه ساعت وپنجاه دقیقه غصه بخور و به مشغله های فکری‌ات دامن بزن اما ده دقیقه باقی مانده از روز را با ذهنی خالی از استرس به هدفت اختصاص بده.
روزانه ده دقیقه در آخر ماه می‌شود به عبارتی سیصد دقیقه و در پایان سال چیزی در حدود 3600 دقیقه می‌شود،اما وقتی مانعی به نام اگر باشد هیچ چیز پیش نمی‌رود.
آیا بیست و سه ساعت غصه برای مشغله‌های فکری کافی نیست؟
از او پرسیدم که روزانه چه مدت زمانی را صرف شبکه های اجتماعی می‌کند،گفت چیزی حدود یک ساعت،پس مشکل آن است که ما نمی‌خواهیم.
توصیه ای خواندم به این مضمون :هر کسی در کارش (اما)و (اگر) بیاورد،به موفقیت نخواهد رسید.
ما برای خیلی از امور از قبیل خوردن و خوابیدن بیش از آنچه که نیاز است وقت صرف می‌کنیم،یعنی هدف زندگیمان ارزش آن را ندارد که وقت کمی را بابت آن اختصاص بدهیم؟
مخلص کلام اینکه وقت دارد می‌گذرد.
اگر برای ما این حقیقت روشن بشود که زمان در حال حرکت است،از هیچ فرصت کوتاهی فروگذار نخواهیم کرد.
