کوچیک تر که بودم نقش اول خیلی از فیلمهای ایرانی نوار های وی اچ اس خونه مون بر عهده ی «محمد علی فردین » بود. بازیگر خوشتیپی که از تُشک کُشتی به گیشه ی سینما راه پیدا کرده بود با خنده ای که اغلب بر لب داشت هرجائی که یه دختر بنده خدا به کمک احتیاج داشت مردونگی می کرد و براش مایه میگذاشت.
فردین هم مشهور بود و هم محبوب و به نظر میرسه بهتر از این هم میتونست بازی کنه ولی تم سینمای ایران قبل از انقلاب مجبورش می کرد بیشتر در نقش سوپر من قشر ضعیف و جنوب شهری بازی کنه .فیلم «سلطان قلبها »و « گنج قارون » تیپیک ترین کاراکتر فردین شدند. کاراکتری که به مذاق مردم محروم اون زمان شیرین میومد.
تنها شخصیتی که در دوران نوجوانی دوست داشتم توی فیلم جاش باشم فردین بود . فردین هیچ وقت شکست نمی خورد.هیچ وقت نامردی نمی کرد.یه خواننده ی خوش صدا به نام «ایرج» هم ترانه هاش را می خوند. من زمانی دوستدار فردین شده بودم که خودش به خاطر تغییراتی که در نتیجه ی پیروزی انقلاب پیش آمده بود محروم از کار شده و دوران سختی را می گذروند.وقتی فردین در اواخر دهه 70 مُرد و همه فهمیدند که چه حسرتی برای اینکه اجازه ی بازی کردن مجدد بهش ندادن را با خودش به گور بُرد دیگه دوست نداشتم بازیگری باشم که یه زمانی در اوجه و یه زمانی طرد میشه. دیگه دوست نداشتم «فردین بازی »در بیارم.
