اول از همه بیا یه قراری با هم بزاریم، بیا سعی کنیم چیزهایی که در ذات خودشون نسبی هستن رو مطلق نبینم و چیزهایی که مطلق هستن رو نسبی نبینیم. این که چطور به زندگی نگاه کنیم، آرامش رو چطور تعریف کنیم و مسائلی از این دست، به نظر میرسه نسبی باشن و با توجه به موقعیت و شرایط تعریف میشن.
یکی از بزرگترین عوامل استرس زا تو زندگی من نوعی در سن ۱۸ تا ۲۵ سالگی میتونه این باشه که مسیر آینده زندگیم رو چطور باید ترسیم کنم و اصلا آیا این یک انتخاب مطلق به دستان من هست که مسیر آینده‌ام رو ترسیم کنم و اگر حتی این انتخاب کاملا در دستان من باشه احتمال انتخاب مسیر درست چقدر هست.
می‌بینی، در دنیای واقعی همه چی مبهمه. هیچ کس نمیتونه راه درست رو نشونت بده. هیچ نسخه و دستورالعملی وجود نداره.
پس راه حل چیه؟ چطور باید مسیر زندگیمون رو پیدا کنیم؟
تو پـای به راه درنــه و هیـــچ مـپرس خـود راه بگویدت که چـون باید رفت
بی راه نیست اگه همین‌جا سخن رو کوتاه کنم.
ما مردم معمولی در ۱۸ سالگیمون، کمی زودتر یا دیرتر به طور جدی به این فکر میکنیم که چطور باید زندگیمون رو پیش ببریم. ما سعی میکنیم تصمیم درست رو بگیریم اما در حالت معمول به هیچ وجه این امکان وجود نداره که ما بتونیم تصمیم درست رو بگیریم.
یک تصمیم درست به مقدار کافی دیتای درست، بینش و جهان‌بینی خوب و درک محیطی نیاز داره که معمولا جوان ۱۸ ساله هیچ‌کدام از این موارد رو نداره. پس گرفتن تصمیم درست خیالی بیش نیست.
پس به نظر میرسه که باید گرفتن تصمیم درست رو فراموش کنیم و همپای عطار پای در راه درنهیم. باید سعی کنیم به سمت اولین و منطقی‌ترین فرصتی که در مقابلمون هست پاسخ مثبت بدیم و به سراغش بریم. راهکارهای عملی هم برای این کار وجود داره که بعدها میتونیم در موردش صحبت کنیم.
بیا فرض کنیم تونستیم از استرس ناشی از تصمیم درست رهایی پیدا کنیم، خب حالا باید چی کار کنیم؟ وقتی که تو مسیر درست قرار گرفتیم باید بازهم روزها و لحظاتمون رو قربانی کنیم تا به نقطه پایان که همون هدف باشه برسیم.
نه. به نظر میرسه بازهم باید چیزهایی رو برای خودمون روشن کنیم.
شاید این طور باشه که مسیری که گمان میکنیم مسیر درست هست همون هدف زندگی ما باشه و نه انتهای مسیر و دستاوردهاش. چون اگر هم انتهایی برای یک مسیر وجود داشته باشه و به اون برسیم دیگر فرصت کافی برای لذت بردن نخواهیم داشت و همون نیروی محرکه‌ای که مارو به این مسیر کشوند، اهداف و دستاوردهای جدیدی رو برامون ترسیم میکنه.
پس شاید آرامش دستاوردی از جنس حرکت به سمت بهترین و در دسترس‌ترین تصمیم ممکن باشه. تصمیمی که ما رو در یک مسیر قرار میده که قراره ازش لذت ببریم. مسیری که بهمون معنا و آرامش رو هدیه میده.
