باری آنان را مبتلا ساخته است یک دنیای جدید است ، راهی پر قدرت است و روش درست اندیشیدن می باشد.
هنرهای رزمیای که ما امروزه به عنوان کونگفو می شناسیم از دوران امپراتوریهای شانگ (商:shāng)و جو((周:zhōu ریشه می گیرد. در امپراتوریهای بعدی یعنی چین( 秦:qín)و هان(汉:hàn)، کشتی، نیزهاندازی و شمشیرزنی بسیار پیشرفت کردند و در میان مردم و نیروهای رزمی محبوب شدند. در امپراتوری بعدی یعنی سونگ(宋:sòng)، مدارس رزمی مختلف، شیوههای مشتزنی، سری حرکات و تواناییهای حمل اسلحه مختلف شکوفا شدند.
کونگ فوی چینی (هنرهای رزمی چین یا همان چیزی که عموما ووشو یا در زبان چینی گونگ فو نامیده می شود) یک سری شیوههای مبارزه است که طی مدت بسیار طولانی در چین توسعه یافته و پیشرفت کرده است. امروزه این هنر به عنوان یک ورزش سنتی و باستانی در چین شناخته می شود که روز به روز به محبوبیت آن اضافه می شود و حتی به نوعی نماینده فرهنگ چین در دنیا است.
شیوه های مختلف این هنر که شاولین، تَیچی و چیگنگ هستند، دنبالکننده های زیادی در سرتاسر دنیا دارند. بعضی از افراد در دیگر کشورهای دنیا فکر می کنند تمام چینیها استاد کونگفو هستند که این درست نیست اما این میراث باستانی شیوه حضور خاص خود را دارد و تاثیر زیادی روی مردم گذاشته است. اگرچه کونگ فو یک شیوه رزم است، اما نماینده آرامش و صلح است و نه جدیت و خشونت. این ارزش بزرگ این هنر است که نسل به نسل بر سینهها حمل شده است. با استفاده از یک سری حرکات، شیوههای مشت زنی، مهارتهای استفاده از اسلحه، و یک سری حرکات خاص رزمی، کونگفو همیشه ماهیت اصلی خود یعنی دفاع شخصی را حفظ کردهاست. اگرچه ارزش بدنسازی و تناسب اندام در این هنر همواره مورد تجدید بوده است.اساتید این سبک به ماه و معنی آن در سبک های «پاشی ین چین ، نگو چوچوآن» وسایر سبک ها و تلفظ چینی کلمه فارسی «تاماه » که همان « تاموست » به همراه خیلی دلایل دیگر بنیانگذار کونگ فو شاولین که شناخته شده ترین ریشه سایر هنرهای رزمی جهان است را یک ایرانی معرفی می کند. به هر تقدیر ، درایاما ازغرب به چین آمد و به «بودتور »رفت و پس از طی مراحل و منازعاتی ، امپراتور، آن معبد را دراختیار وی گذاشت تا تعلیمات خود را درآنجا بنیاد نهد. این معبد پس از چند دوره تخریب و آتشسوزی و بازسازی، بعدها در زمان سلسله «تانگ» شاولین نام گرفت . درهنگام استقرار تامو در این معبد ، هنرجویان وی از فشار خستگی و تمرکز شدید اثنای تمرینات فکری و روحی به ضعف جسمانی شدیدی مبتلا شدند که درایاما را مجبورکرد تمرینات بدنی خاصی را برای جلوگیری از فساد سلولی و افزایش قدرت جسمانی به ایشان عرضه کند .قسمتی از این تمرینات « شی آر لوهان شو» یا «آی کی کین کیو» نام دارد که امروزه نیز اگر درست تدریس شود، جزء مفید ترین و سنگین ترین تمرینات بدنی موجود دردنیا است .درایاما دو کتاب به جای مانده که یکی «یی جین چینگ» نام دارد و در ارتباط باتقویت نیروی جسمانی است و دیگری «شیه سویی جینگ»گفته می شود که ناظر بر تمرینات فکری و تعلیمات روحی است . ازکتاب دوم در مراجع رسمی کشور چین بطور علنی اثری دردست نیست وگفته می شود کتاب نخست نیز به طور کامل در اختیار پژوهشگران قرار نگرفته است .درایاما پس از تعلیم شیوه خود، روزی از معبد خارج شد و دیگر هرگز بازنگشت ، اثری از مقبره یا قبر او در دست نیست ، ولی تصاویری که به او نسبت داده می شود ، از چین تا اوکیناوا و از استرالیا تا محله چینی ها در شهر های مختلف آمریکا ، زینت بخش مکان های تمرین هنرهای رزمی است .درحقیقت چهره واقعی درایاما همچون چهره حقیقی فنون او برای همگان روشن نیست، اما نتایج عمل او در اغلب نقاط آسیای جنوب شرقی هم از نظر آیینی و هم به لحاظ تمرینات بدنی تا امروز باقی مانده است. کونگ به معنای دانایی و فو به معنای طریقت است و در پیوند این کلمات به کونگ فو طریقت دانایی گفته می شود حرکت در مسیر دانایی و یا گام برداشتن در طریقت دانایی به درک انسان بستگی دارد و درک حاصل نیروی فکر است و فکر نیز در جسم قرار دارد که به آن پایگاه فکر می گویند. کونگ فو ضمن این که دارای یک تاریخچه ازمنه ی قدیمی می باشد ، نگرشی است بر دنیای جدید و جوانانی که در این اثر هیجان زده بسر می برند و هرگونه اعمال قهرمانی از آنان سلب شده و گاهی گوشه گیری و بی بند و باری آنان را مبتلا ساخته است یک دنیای جدید است ، راهی پر قدرت است و روش درست اندیشیدن می باشد.هنرهای رزمیای که ما امروزه به عنوان کونگفو می شناسیم از دوران امپراتوریهای شانگ (商:shāng)و جو((周:zhōu ریشه می گیرد. در امپراتوریهای بعدی یعنی چین( 秦:qín)و هان(汉:hàn)، کشتی، نیزهاندازی و شمشیرزنی بسیار پیشرفت کردند و در میان مردم و نیروهای رزمی محبوب شدند. در امپراتوری بعدی یعنی سونگ(宋:sòng)، مدارس رزمی مختلف، شیوههای مشتزنی، سری حرکات و تواناییهای حمل اسلحه مختلف شکوفا شدند.